Mijn partner en ik zijn 6jaar samen. Toen we nog op een appartement woonden verliep onze relatie zeer goed, heel gelukkig was ik! daarom snel een huis en baby. Maar eenmaal ik zwanger was kwamen de problemen. teveel om op te noemen… Zijn moeder begon zich ferm te moeien en ik werd haar vijand, alles doet ze om me buiten te krijgen, om haar zoon terug in haar schoot te leggen! Hier boks ik al erg lang tegen maar in het begin laat je dit toe. Mijn partner durfde hier nooit op in te gaan en hing zijn staart tussen zijn benen als ik kwaad op haar werd. eenmaal onze zoon er was werd het pas vreselijk… Mijn man begon te liegen om de kerk in het midden te houden. En toen hij lichamelijke klachten kreeg en niet meer kon werken en dus een kwade baas over zich heen kreeg begon hij te drinken.
Als ik thuis kwam wist ik meteen aan zijn gedrag dat hij gedronken had. Hij werd telkens razend en verloor soms echt de controle. Hij vertrok dan voor de rest van de nacht en ik stond alleen met ons pas geboren baby (zelfs de nacht voor de bevalling was hij een nacht spoorloos en zat!!!). Nooit te bereiken, zat thuis komen, fantasie verhalen vertellen, geweld. UIteindelijk bleek zijn medicatie een hallucinerend effect te hebben met alchohol. Vaak was ik bang voor familiedrama.
Uiteindelijk pleegde hij een suicidepoging in de tuin, ik heb hem gered. Maar niemand (huisarts,ambulance en politie) nam de zaak ernstig en hij ontsloeg zichzelf de dag erop op de spoed.
De problemen bleven aanwezig.. het drinken, het geweld.Mij of onze zoon heeft hij nooit geslagen maar er moest altijd wel iets stuk.

Ik ben bij hem weggegaan nadat ik wist dat hij contact had met een hoer en seksuele sms’en stuurde met een man. Maar na een maand ben ik terug gegaan. eerlijk; omdat ik mijn nog geen 1jarige zoon niet kon missen als hij bij hem was. ik geloofde toen nog in zijn goede wil om te verbeteren.

Het drinken bleef echter met een opname in de psychiatrie tot gevolg. eerst was ik opgelucht, daarna ontevreden over de kwaliteit. Ik heb zelf moeten vechten om een gesprek te hebben daar! Na 2maanden moest hij er gewoon buiten. Kut Belgi !

Ondertussen drinkt hij minder maar als hij het doet is het achter mijn rug, sluit zich op in de garage, … als ik thuis kom en hem terug vermoedelijk zat zie dan wordt ik beschuldigd! ik denk het allemaal, heb geen vertrouwen in hem, … Onze relatie is ver zoek en ik weet niet meer wat te doen.
Op een bepaald moment begin je gewoon aan jezelf te twijfelen en verdoezel je alle problemen. Je sluit jezelf op eigenlijk want de buitenwereld mag het niet weten, ik schaam me over zijn gedrag en vraag me soms zelf af waarom ik hier nog ben.

Momenteel volgen we samen therapie maar dat vraagt tijd en die hebben we niet meer. Volgens de psycholoog zit ik in een zorgrol waardoor ik druk op hem leg (moet ik het doen? ik zorg wel voor onze zoon) en hij zit in het slachtofferrol (ik kan er niets aan doen, denk je dat ik dit wil?, …)

Als ik hem verlaat heb ik schrik voor wat me te wachten staat. ik ben zelfstandig en wil niet bij mijn ouders intrekken met een baby. Omdat ons huis moet verkocht worden zal ik schulden krijgen en spaarcenten hebben we ook niet na al die behandelingen.

ik weet niet eens of ik nog van hem houd