Ik sukkel nu al anderhalf jaar met negatieve gevoelens… De ene periode gaat het al wat beter dan de andere maar nu heb ik het gevoel dat ik serieus in de put zit en dat ik bij niemand terecht kan en niemand mij begrijpt.

Het zit zo dat ik 2 jaar geleden verhuisd ben (100 km verwijdert van mijn thuis) voor het werk en ben dus ook alleen gaan wonen, was toen 25.
1 week vooraleer ik definitief verhuisde heb ik mijn beste vriend, waarmee ik na 8 jaar eindelijk een relatie had, zien verongelukken voor mijn ogen. Heb dit alles op mijn eentje verwerkt daar ik zowel op de werkvloer als in mijn woonomgeving niemand kende en ik zo’n zaken niet wou bespreken met wildvreemden.

Een zestal maand later leerde ik in de regio mijn huidige vriend kennen (in oktober zullen we 2 jaar samen zijn). Ik was niet echt verliefd maar voelde mij enorm eenzaam en alleen in de grote stad waarnaar ik verhuisd was dat ik het er maar op waagde en mezelf zei dat ik vroeg of laat toch verder moest met mijn leven.

Na 4 maand verkering zat mijn vriend achter mijn rug af te spreken met andere meisjes terwijl ik met een depressie anderhalve maand thuis zat en niet op hem kon steunen. Dat ben ik dan pas te weten gekomen eens we 8 maand samen waren, en aangezien ik op dat moment uit mijn depressie aan het geraken was heb ik dan maar beslist om hem een tweede kans te geven en mijn leven niet nogmaals volledig overhoop te smijten.

6 maand later vernam ik dat mijn appartement verkocht werd en ik 3 maand tijd had om iets anders te zoeken…op de koop toe verloor ik mijn benoeming op het werk door een fout van de Belgische Staat (waarvoor ik ondertussen al 10 maand procedeer).
Ik zat dus helemaal alleen in een stad die ik totaal niet kende, zonder mijn vrienden en familie, een vriend waar ik geen steun aan had en daarbovenop verloor ik nog eens mijn statuut en mijn benoeming op het werk (waarvoor ik dan nog speciaal voor verhuisd was).

Opnieuw zat ik dus serieus in de put en kampte ik weer met een depressie en antidepressiva die ik opnieuw moest nemen. Op het werk werd ik van de ene post naar de andere gestuurd om de gaatjes op te vullen en taken te vervullen die totaal niet stroken met mijn capaciteiten. Ik heb daar enorm van afgezien en nog steeds trouwens. Ondertussen kon ik ervoor zorgen dat ik mijn functie terug kreeg weliswaar zonder benoeming en met veel minder voordelen als voordien (minder verlof, minder wedde, geen recht om door te groeien, enz.)

Ik zit op werkvlak dus volledig vastgeroest tot er eens uitspraak wordt gedaan door de rechtbank, en dan nog krijg ik mijn benoeming op die manier nooit terug. Daarnaast loopt mijn relatie ook niet zoals ik het zou willen. Mijn vriend is echt geobsedeerd door de klim- en bergsport. Hij leeft hier echt voor. Al enkele malen heb ik hem daarover aangesproken en duidelijk gemaakt dat ik meer huiselijk aangelegd ben en aan een toekomst samen wil werken en samen sparen om dan iets te kopen en dan kindjes te krijgen enz… maar aan zijn reacties te zien is dit echt een ver van zijn bed show. Ik voel mij dus niet enkel enorm slecht omwille van de situatie op het werk maar ook omwille van mijn relatie. Ik zie hem wel graag maar het voelt echt aan alsof ik de enige ben die bekommerd is om het huishouden en de gezelligheid thuis. Samen quality time doorbrengen zit er ook nooit in en ook al doe ik hem bvb een voorstel om es samen naar zee te gaan wandelen dan begint hij te zuchten en vraagt ie wat we daar dan moeten doen… spontaniteit is dus ver te zoeken. Een ander argument die hij gebruikt is dat hij daar geen geld aan wilt uitgeven omdat hij krap bij kas zit, maar hij kan zich wel 3 x per jaar een reis veroorloven naar de bergen met vrienden van hem en een klimabonnement in een klimzaal voor een gans jaar om dan nog te zwijgen van al het materiaal die hij zich aanschaft…

Zelfs om te sparen was het al een opdracht op zich om hem zo ver te krijgen om maandelijks 50 euro te sparen voor ons. Hij is dan ook enorm prikkelbaar als ik dergelijke zaken aanbreng. Als ik dan vraag hoe hij de toekomst ziet qua huisje kopen en kinderen e.d. hoort hij het echt donderen in Keulen. Hij tracht ook altijd dergelijke onderwerpen te vermijden en als hij er echt ni onderuit kan zegt hij dan dat we daar nog totaal ni aan toe zijn en dat we wel zullen zien, dat hij daar nog niet over nagedacht heeft.
Ondertussen is hij er trouwens al 30 en ik 27 dus ik denk toch niet dat ik er vroeg bij ben ofzo om dergelijke zaken te bespreken.

Vandaag had ik dan ook weer sinds enkele weken weer een enorm slechte dag, dan zit ik te huilen en kan ik echt geen extra spanning of druk erbij nemen… Aangezien ik ondertussen alweer 1 maand thuis zit van het werk door opnieuw een depressie, belde hij mij vanmiddag om te vragen wat de pot schaft vanavond. Heb hem gezegd dat ik mij niet goed voelde en het werkte alweer direct op zijn zenuwen. Deze keer heeft hij mij gevraagd hoe het kwam dat ik mij altijd zo slecht voel en heb hem verteld wat ik hierboven omschreven heb.
Zijn reactie was dat ik mij moet neerleggen bij de situatie zoals ze is (op het werk) en dat ik mij moet focussen op mijn hobby’s. Heb daarop antwoord dat ik het stilletjesaan beu wordt om mij met hobby’s bezig te houden terwijl ik al 2 jaar een relatie heb en er alles aan doe om het gezellig te houden en het huiselijk te maken thuis terwijl het bij mij overkomt dat het voor hem nooit goed genoeg is. Heb ook gezegd dat ik mij graag zou willen focussen op een gezinsleven ipv mij met hobby’s bezig te houden zoals toen ik 16 was. Het was dan even stil aan de andere kant van de lijn en dan zei hij dat het tegensteekt dat ik mij altijd slecht voel en dat ik eerst moest zien dat ik mij goed voelde want dat hij op die manier er niet wou aan beginnen met mij. Ook zei hij dat er iets zal aan moeten gedaan worden aan mijn houding want dat da zo echt ni verder kan en dat ik blijkbaar al sedert het begin dat we elkaar kennen om de twee weken mij slecht voel.

Dat heeft mij echt zo geraakt… in plaats van mij te steunen en er voor mij te zijn om samen naar oplossingen te zoeken zodat ik mij beter kan voelen is zijn advies dat ik mij bij alles moet neerleggen en dan moet ik er maar zelf voor zorgen dat ik mij beter voel als ik een gezinsleven wil.

Ik neem ondertussen alweer 1 maand antidepressiva en ben begonnen met sessies bij een psycholoog (ben nog maar 1 keer geweest), en ik weet echt wel niet meer of het inderdaad zo is dat ik de oorzaak en de reden ben dat ik me slecht voel, of ofdat het door de factoren buitenaf komt.

Volgens mijn vriend overreageer ik teveel op wat er rondom mij gebeurt en zou ik mij gewoon bij alles moeten neerleggen en vrolijk door het leven dartelen en mij focussen op hobby’s. Zelf voel ik mij zodanig slecht dat ik zelfs de interesse verloren ben in mijn hobby’s en er mij in frustreer dat mijn leven vastgeroest is…