Hallo allemaal,

Laten we ervan uitgaan dat ik Lotte heet. Ik ben 19 jaar en een tweedejaarsstudente. Al twee jaar lang volg ik het vak Frans. Mijn docent Frans is vrij jong, ik geloof dat hij 25/26 is. Ik heb hem altijd al erg aardig, behulpzaam en grappig gevonden. Jullie voelen het al aankomen. Ik ben me er laatst bewust van geworden dat ik hem een beetje leuk vind. Geloof ik. Ik weet het ook allemaal niet precies, het is vooral verwarrend.
Ik ben absoluut niet van plan er iets mee te gaan doen, ik wil het koste wat kost onderdrukken.
Niet te geloven dat me dit overkomt. Het is toch ook gewoon belachelijk om dit soort gevoelens nu nog te hebben, ik ben toch geen 14 meer? Een volwassen 19-jarige hoort dit soort schoolmeisjes-gevoelens helemaal niet meer te hebben. Ik ben niet verliefd op hem of zo, maar ik vind het echt heel vreemd van mezelf dat ik me steeds zo raar voel in zijn buurt. Van iedereen die er op de uni rondloopt, nota bene een docent! Dat kan echt niet. Ik ben voor zover ik weet verder nooit verliefd geweest op docenten, daarvoor staan ze toch te ver van me af. Klasgenoten van de middelbare school die een leraar of lerares leuk vonden, begreep ik nooit echt. Docenten waren te oud, hadden een machtspositie. Niet mijn type.
Waarom vind ik hem dan wel zo leuk? Ja, dat weet ik eigenlijk ook wel, omdat hij aardig en grappig en behulpzaam is. Dat hij nog maar 25 is, maakt daarnaast de afstand wat kleiner. En omdat hij me het gevoel geeft dat ik wel degelijk iets kan, als hij op mysterieuze wijze doorkrijgt dat ik denk dat dat niet zo is.

Eerst was ik altijd vrij goed in Frans, maar mijn resultaten zijn de laatste tijd minder dan ik gewend ben. Ik kan gewoon goed studeren als ik thuis ben, maar als hij me in college iets vraagt, krijg ik volgens mij een knalrood hoofd en gedraag ik me als een volslagen idioot.

Laatst nog was het college afgelopen en was iedereen al aan het inpakken en weggaan, terwijl ik nog in mijn spullen iets aan het zoeken was. Nu moet ik toegeven dat ik wel vaker (niet altijd, want dan valt het op) zo subtiel mogelijk extra langzaam ben met vertrekken, in de hoop dat hij nog een gesprek zal aanknopen. Dit keer had ik echter daadwerkelijk een excuus, ik was iets kwijt. Hij stond al bij de deur te wachten, en zei ineens best wel plagend: “Toujours la derni re, Lotte. Pourqoui?” (Altijd als laatste, Lotte. Waarom toch?) Alsof hij het w st. Ik bestierf het zowat. De toon waarop hij het zei gaf me kriebels, een rood hoofd en hersens die het laten afweten, maar anderzijds schrok ik er ook van: Als hij hiervan zou weten, dan zou ik door de grond gaan!
Ik heb maar gewoon als de idioot die ik dan ben, gestameld dat ik niet wist hoe het kwam en ben met een “Tot maandag” snel weggegaan.

Er is niet echt een andere oplossing dan het gewoon onderdrukken en negeren, dat weet ik ook wel. Tot zover mijn geheim.