Enkele jaren geleden sloot ik me aan bij een koor in de buurt. Al heel snel vond ik daar een man die ondertussen een van mijn beste vrienden is geworden, een zielsverwant. Zo iemand waar je plots alles tegen kwijt kan, waar ik mezelf ook in herkende.

Ik : 30, toen verloofd, nu getrouwd met een absolute lieve ‘good on paper guy’, Koen, maar met heel wat twijfels. Hij : 55 en sinds jaar en dag vrijgezel, niet van het verstokte akelige type. Gewoon nooit de vrouw tegen gekomen waarmee de liefde wederzijds was. Zijn naam is Rob. Hij is een zeer intelligente man met erg goede job!

Ik ben ondertussen 2 jaar getrouwd. In de periode voor ons huwelijk zijn we even uit elkaar geweest omdat ik twijfelde. Een vriendin van mij voelde zich toen zo vrij om Rob in te lichten over mijn gevoelens omdat ze vermoedde dat ze wederzijds waren. Hij wuifde dit toen weg omwille van het grote leeftijdsverschil. In ons kleine stadje en vriendenkring zou dit not done zijn.

Ondertussen ben ik 2 jaar getrouwd met Koen. Zeer lieve man, harde werker. We houden van elkaar maar er is geen passie meer.

Sinds een half jaar denk ik een verandering op te merken bij Rob. Hij zoekt, meer dan anders, contact. Hij mailt zeer geregeld, enkele keren per week, met ditjes en datjes. We doen bijna wekelijks iets samen (film, concert, uitstap, …). En binnen een maand gaan we samen op citytrip naar NY, op zijn vraag! Is dit een “toenadering”? Ik weet het niet. Maar echt iets “geprobeerd” heeft hij nog niet. Hij toont wel vaak,zijn bezorgdheid, bijvoorbeeld toen ik onlangs behoorlijk ziek,was …

Hoe klaar ik dit op een veilige manier uit, Lieve mensen? Hoe peil ik naar zijn werkelijke gevoelens? Ik weet niet of er mijn man voor zou verlaten. Maar het niet weten, vreet aan me!