Ik ben een alleenstaande moeder en ben sinds 2007 alleen met de kids. Mijn laatste relatie is destijds vrij heftig ten einde gegaan en er is veel verdriet mee gemoeit gegaan en niet alleen bij mij maar ook mijn kids hebben toen een erg zware tijd gehad. Nu heb ik iemand leren kennen, ook hij is vrijgezel, maar toch ben ik bang dat het nooit iets zal gaan worden. Hij is maar liefst 10 jaar jonger dan mij. Nu moet ik wel zeggen dat hij erg volwassen is en al veel bereikt heeft voor zijn leeftijd. Op het ene moment denk ik dat het van twee kanten komt en hij dus ook iets in mij ziet, maar aan de andere kant ben ik bang dat ik me dit alleen maar verbeeld. Want wat moet hij met zo’n oude doos, denk ik dan. Ik ben ook niet moeders mooiste en hij ziet er niet verkeerd uit. We kletsen regelmatig en lachen er vrolijk op los. Ook voor mijn kids heeft hij altijd een praatje of een dolletje paraat. Meestal zijn m’n vriendin en haar man dan ook van de partij, omdat ze ook erg goed bevriend zijn met hem. M’n vriendin laat wel eens een opmerking vallen die wijst in de richting van “mij en hem” samen. Ook als we ergens heen gaan, komen we altijd op hem te spreken. En ook dan maakt ze vaker van die opmerkingen. Ik vraag me dan af, of ze soms meer weet dan ik. Zou hij iets tegen haar of haar man gezegd hebben over mij? Ik neem me dan wel eens voor om het haar op de man af te vragen, hoe het zit. Maar steeds zakt me de moed in de schoenen, want stel het is niet zo. Dus ik durf hem er al helemaal niet op aan te spreken. Want ik ben bang dat als ik het me allemaal maar verbeeld, we niet meer zo ontspannen met elkaar om kunnen gaan en er een ongemakkelijke situatie gaat ontstaan. Want mijn dochtertje sport bij dezelfde vereniging als hij. Wat moet ik nou, hoe ga ik dit aanpakken? Moet ik er wel iets mee doen? Waarom ben ik toch zo onzeker als het op relaties aankomt?