Ik ben altijd een trouw en eerbaar persoontje geweest. Van kleins af aan een bijna niet te dragen verantwoordelijkheidsgevoel gehad. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor iedereen in mijn omgeving. Soms wordt het even te veel, maar ik heb tot nu toe altijd gehoor gegeven aan dat verantwoordelijkheidsgevoel. Geen rare dingen doen, dromen opzij zetten omdat dat ” het juiste was om te doen”. Perfecte dochter, zus, vrouw, vriendin, employee en sinds kort moeder. Klinkt allemaal mooi. Alleen ben ik diep, diep ongelukkig. Ik ben al jaren bevriend met een jongen, ver voor ik getrouwd was. Er is altijd spraken geweest van een gewone vriendschap er kwam geen lust of verliefdheid bij kijken gewoon een “mattie” om mee te praten. Ergens wisten we van elkaar wel dat we elkaar nooit zouden laten vallen, zo diep zat t wel. Hij is in de loop der jaren getrouwd. Ik ook. Op dat moment dacht ik dat ik verliefd was op m n man. Maar diep down, wist ik dat mijn keus eigenlijk te maken had met het feit dat ik me aan bepaalde verwachtingen van anderen moest houden. Let wel; ik was alweer dertig en nog steeds niet getrouwd?!? In mijn cultuur is dat uit den boze. Oude vrijster, overgebleven meisje. Bij elk familiebezoek kreeg ik de vraag; en wanneer ga je trouwen. Uiteindelijk gezwicht voor de druk en gekozen voor iemand, waarvan ik dacht dat ik daar wel mee kon leven. Geen hoogtepunten, maar dan toch zeker ook geen dieptepunten. Dat is ook de reden waarom ik na 4 jaar huwelijk maar besloten heb dat ik aan een kind zou moeten beginnen. Het was de juiste volgende stap….. in m n hoofd dan. In mijn hart was ik er helemaal niet aan toe. Nog meer verantwoordelijkheid! Ik ben nu moeder maar wil dat stiekem helemaal niet. Ik heb niks gemerkt van een roze wolk tijdens de zwangerschap, die alleen maar zwaar was, afgetopt met een zware pijnlijke bevalling en gevolgd door een vreselijk jaar van slapeloze nachten. ik kon en kan het aan niemand kwijt. Om het makkelijker te maken zijn mijn man en ik twee compleet niet bij elkaar passende individuen gebleken. Ik kan niet met m praten, hij heeft geen diepgang. Vind alles wat leuk is leuk, kan met iedereen lachen, heeft tonnen vrienden, maar de belangrijke zaken in het leven ziet hij niet. Hij heeft geen ambitie, terwijl ik dat wel heb, alles komt maar zoals het komt. want zo is het leven volgens hem. Ik ben weer juist de planner. Heb alle touwtjes stevig in handen. heb overal een plan B voor en dan ook nog een plan C, D en E, just in case. Ik kan niet “pluk-de-dag leven” zoals hij dat noemt. Dat makkelijke leventje kan hij leiden doordat ik op de achtergrond aan het puinruimen ben en de boel draaiende houdt.
Sinds een paar maanden heb ik weer intensief mail en belcontact met mijn vriend. We zijn ouder, maar ook onze relatie is doorontwikkeld. Ik kan uuuuurenlang praten met die jongen, over alles. Belangrijk, onbelangrijk, hij is de eerste waar ik aan denk als ik iets groots, stoms, grappigs of idioots meemaak. Hij is degene bij wie ik m n hart uitstort als ik in een dip zit, hij is degene die me weer aan het lachen krijgt en het moreel er weer in krijgt als dat even ver te zoeken is. Andersom is dat ook het verhaal. Sinds kort zien we elkaar ook heimelijk. Er gebeuren geen rare grootse dingen, soms komt hij langs met eten op m n werk als ik moet overwerken, soms wip ik even op zijn werk binnen als ik erlangs rij. Maar sinds een paar weken voelt het anders aan. Hij is in alles echt m n soul mate geworden we kunnen overal over praten en dat doen we dan ook. Zelfs over het feit dat ik maar heb opgebiecht dat ik verliefd op m aan het worden ben. Ik merk dat niks meer genoeg is. Een kwartier bij hem moet een uur worden, een uur een paar uur, pas geleden hebben we zelfs een hele dag samen op het strand doorgebracht. Gewoon samen besloten een dag te spijbelen en samen door te brengen. Aan het eind van die dag, onderweg in m n eigen auto naar huis wist ik t zeker. Ik ben echt verliefd. Waar de omhelzingen en knuffels in eerste instantie puur vriendschappelijk waren, zijn ze nu onmisbaar en minuten lang geworden. Elke keer als hij me los laat mis ik m alweer. Er broeit wat tussen ons wat we beiden weten en voelen. Die kus gaat er echter niet komen. Hoe erg ik er ook naar verlang. En hij misschien ook. We hebben alles tot in den treure uitgesproken. Het kan niet en mag niet. Niet alleen omdat we beide getrouwd zijn, niet alleen omdat het uit geloofsovertuigingen niet kan maar vooral ook omdat dat eerder genoemde verantwoordelijkheidsgevoel dat we beide zo sterk hebben ons onmogelijk de ruimte biedt te kunnen struikelen. Ik wordt zo verscheurd door de interne strijdt, t is bijna niet meer vol te houden. Iets zegt me dat ik gewoon voorgoed afscheid moet nemen en de pijn op de koop toe moet nemen. Maar hoe neem je afscheid van je beste vriend. Hij was de persoon waardoor mijn huidige leven nog dragelijk was. En aan de andere kant is hij de reden waarom ik ongelukkig ben omdat ik intens verlang naar een leven met hem dat niet voor ons is weggelegd. Hij is mijn redding en tegelijkertijd mijn ondergang