Sinds ruim een jaar heb ik een relatie met een lieve, maar redelijk onvolwassen jongeman. Ikzelf ben dan ook ouder dan hij is.
Eerder liet hij zijn mobieltje rustig uren bij mij. Inmiddels heeft hij er een vergrendeling opgezet en wordt bijna panisch als ik zijn mobiel pak. Dit gaf mij een vreselijk onderbuikgevoel.
Ik heb zijn telefoon dus ook gecheckt. Hij praat met meisjes en wilt met ze afspreken. Vooralsnog lijkt er niets achter te zitten, er wordt niet geflirt oid, maar het ziet me niet lekker.

Meerdere malen heb ik hem al gevraagd of het nog goed zit tussen ons, zijn antwoord is altijd ‘ja’. Hij zegt ook dat hij gek op me is en van me houdt, maar echt spontaan is dit nooit.

We wonen samen en als dit over gaat, zullen we allebei op zoek moeten naar een nieuwe woning, alleen is dit niet betaalbaar. Daardoor ben ik altijd wat voorzichtig geworden met vragen stellen, ik wil niet dat ik hem gek maak met mijn onzekerheid, maar tegelijkertijd ben ik zo vreselijk toe aan duidelijkheid. Soms ben ik bang dat hij alleen nog met mij is om de woning. Ik zou terug kunnen naar mijn ouders, hij niet.

Ik heb het gevoel dat hij onze relatie en mij saai vindt geworden. De intimiteit is ook velen malen minder geworden en hij wilt eigenlijk nooit iets samen doen. Al is het maar een wandeling maken oid. Ik ben zo gek op deze jongen, ik weet echt niet wat ik er mee aan moet.