Al vanaf dat ik ongeveer mijn 18e wil ik heel graag een kindje, ik ben nu 22. De gevoelens zijn heel sterk maar ik moet het onderdrukken. Ik wil graag mijn studie afmaken zodat ik straks een onafhankelijke vrouw kan blijven en ook nog genoeg geld kan verdienen om mijn kindje wat te bieden. Dit is heel belangrijk voor mij omdat ik voor Nederlandse zinnen redelijk in armoede ben opgegroeid.

Het onderdrukken gaat mij redelijk af omdat ik het rationeel gezien kan relativeren. Het probleem zit in het feit dat andere om mij heen kinderen nemen. Ik word zo jaloers.. ik uit het niet, maar ik kan ook niet blij zijn voor die mensen. Vooral niet bij mensen die het maar gewoon doen..Bijv. als ze pas een paar maanden een relatie hebben of bij een stel is de vader 80% afgekeurd vanwege psychiatrische problemen (parnoide, borderline etc). Een stel was bevallen en na 3 maanden was ze weer zwanger.. pfoee dat vond ik heftig en ik misgunde het en het is ook daadwerkelijk misgegaan.. ze is het kindje kwijt en ze mist nu een eierstok. Ik denk nu dat het door mijn negativiteit komt dat ik er invloed op heb gehad.

Soms denk ik.. ik had het ook gewoon kunnen doen of ik doe het nu alsnog.. Toch doe ik het niet en ook bijna. Ik onderneem niks in die richting, heb zelfs anticonceptie genomen voor 5 jaar nu.

Elke keer ben ik van slag als ik hoor dat iemand zwanger is en het worden er steeds meer.. Ik wou dat ik klaar was met mijn studie en een goede baan had..