Hij en ik, al meer dan een jaar samen, een jaar van hartstocht en ontroerende liefde, openheid. Mijn hart dat helemaal openstaat voor hem, mijn deur die openstaat voor hem, mijn leven dat openstaat voor hem. Ik die mijn leven op pauze zet om op hem te wachten, totdat zijn kinderen groter zijn want ik ben de ware alleen was ik er een paar jaar te vroeg. En ik doe het ook nog, ik geloof in deze liefde.Dat we bij elkaar uit komen. En ik heb hem gezegd dat ik dit alleen kan omdat ik in zijn woorden geloof dat we bij elkaar uit komen.
Want het is verschrikkelijk zwaar. Geen contact kunnen hebben als ik even behoefte heb aan zijn armen om me heen. Niets kunnen met mijn liefde, die ik zo over hem zou willen uitstorten. Kruimels van tijd, verloren momenten, altijd terugrijden met het besef wat ik nog allemaal had willen zeggen. Nauwelijks kans om samen te groeien. Het verdriet van het besef dat ik ondanks alles op de laatste plaats sta .. en daar niet verdrietig over mogen zijn want hallo, er is een gezin die recht heeft op alles. Maar hij heeft toch gezegd dat hij van me houdt? Ik heb jouw liefde ook zo nodig kan ik soms wel schreeuwen.
En dan al die verhalen op al die internet-fora: het wordt toch niks, ondanks al die praatjes blijft hij toch bij zijn vrouw let maar op, hij vertrekt als de seks tussen jullie ook langzamerhand wat vertrouwder wordt, hij houdt je aan het lijntje… ja allemaal zo logisch en niet te ontkennen. Maar ik ben een volwassen vrouw en (zonder arrogantie) behoorlijk intelligent. En dit is een Grote Liefde. Ik breng nu offers … ik hoop dat hij ze ook brengt en dat we inderdaad samen komen.
Het maakt me angstig om mezelf in zo’n kwetsbare positie te stellen.
Ik ben een Voyager die nu even stil staat.