Een paar jaar geleden kreeg ik een nieuwe vriendin.
Single, net als ik.
Veertiger, net als ik.
Nooit een langdurige relatie gehad, net als ik.
Vanaf het begin hadden we een ongelooflijke klik en genoten intens van elkaars aanwezigheid. Naast ons werk praatten we uren en uren. Toen het na een poosje geestelijk niet goed met me ging, nodigde ze me uit om een poosje bij haar te wonen. Als ik het moeilijk had omhelsde ze me en troostte ze me. Ik was in het verleden regelmatig verliefd geweest op mannen en ben echt hetero. Maar vanaf het begin waren mijn vriendin en ik heel lijfelijk. Elkaar masseren en knuffelen en aanraken…Na een poosje werd aanraken, zoenen en daarna tot mijn eigen verbijstering, bleef het niet bij zoenen, maar hadden we sex met elkaar. In mijn stoutste dromen had ik nooit bedacht mt een vrouw in bed te belanden en met elkaar sex te hebben. We hebben ruim een jaar lang sex met elkaar gehad en behalve intens genieten, voelde ik me ook enorm schuldig, want ik ben niet lesbisch. En als onze families en vrienden dit zouden weten, zouden ze er niets van begrijpen en ons ook niet als stel accepteren. Dus zetten we een punt achter de sex en gaan weer door voor platonische vrienden. Als we samen zijn, genieten we nog steeds van elkaar omhelzen en aanraken, maar daar houdt het verder op.
En ik mis de sex en ik mis het dicht bij haar zijn. Maar als we onze levens niet helemaal op z’n kop willen met alles waar we voor staan, houden we het zo. Ik weet dat het verstandig is en het beste, maar als je in mijn hart kijk, zou ik voor haar willen gaan en samen een leven opbouwen.