Ik ben lang alleen geweest en ik liep al een tijdje bij een psycholoog.
Ik was er in het begin niet kapot van. Hij hield er conservtieve meningen op na. In een kwetsbaar moment zag ik ineens hoeveel liefde hijzelf eigenlijk nodig had. Ik heb hem toen verteld dat ik die liefde kon geven. Na mijn scheiding was alleen maar ellende. Geen jongens van mijn leeftijd en als, dan wilden ze naar mijn ervaring niet eerst praten.
Spijt kreeg ik toen ik de gevoelens benoemde vanaf die tijd wierp hij een barriere tussen ons op. Een van professionaliteit , bewust ontdaan van elke affectie. Ik voel het aan en ik heb het goed opgemerkt. Steeds als ik bij hem wegkom voelt dat vreselijk alsof mijn ziel uit elkaar scheurt maar ik probeer er doorheen te komen. Het ergste vind ik de reacties van anderen dat dit soort gevoelens overal behalve in hulpverlening kunnen-mogen voorkomen. De mensen die het hardste schreeuwen en mij het ergste veroordelen hebben zelf de meeste problemen op dit gebied maar ontkennen het eenvoudig door een ander erop af te rekenen. daarmee is dit een geheim.