Ik ben een vrouw van 51 jaar en diepongelukkig in mijn relatie die ik al 30 jaar heb. We werken 2 dagen samen en dat is moeilijk, in de toekomst komen er meerdere dagen bij. We hebben een eigen bedrijf dus ook samen werken is echt niet fijn als je een hele slechte relatie hebt. Eigenlijk is het nooit goed geweest en gelukkig was ik eigenlijk alleen in mijn zwangerschap. Toen ging alles redelijk normaal. Mijn zoon is nu 19 jaar en studeert aan de universiteit. Om hem die kans te bieden offer ik me nog 3 jaar op. Daarna wil ik een einde aan de relatie maken en zal ik moeten scheiden met de gevolgen van. Financieel ga ik er dan echt op achteruit maar dat heb ik er voor over. Onze relatie bestaat uit grote kleineringen in het bijzijn van anderen. Word dagelijks uitgescholden dat ik een niksnut ben en dat ik dik ben en er niet uit zie. Zelf weet ik gelukkig wel beter dat houd me dan ook nog op de been. Dagelijks huil ik maar kan er met niemand over praten over hoe ik me voel. Mijn ouders zijn op leeftijd, ik mag weinig naar ze toe omdat hij gek van ze wordt maar ik hou van deze mensen. Als ik iets wil kopen voor mezelf moet ik dat overleggen en dat is niet erg, maar ik heb genoeg en het is niet nodig. Ok ik ben een vrouw en gooi mijn geld niet over de balk maar het oog wil ook wat. Ik ben niet verwend en koop qua kleding 2 keer per jaar iets voor mezelf. Het is dagelijks schreeuwen schreeuwen schreeuwen en luisteren wat ik van hem moet. Ook mijn zoon is niet echt gecharmeerd van zijn vader. Het hele huis moet elke dag van boven tot onder gestofd en gezuigd worden en alles moet blinken. Zo niet en merkt hij dat het stoffig is dan krijg ik van buiten. In alles controleert hij mij, de telfoonlijst wordt nagekeken naar wie ik bel en hoelang. En als ik dan bv gebeld heb met mijn moeder, 45 minuten bv, dan zegt hij had je niks anders te doen dan dat onzingelul met je moeder. Ik ben er klaar mee maar waar moet ik heen?