Zelfs of misschien juist wel, slimme mensen maken de domste fouten.
Ik ben jong, moeder van 3 en zwanger. Ik zie mezelf als best intelligent maar ben de weg kwijt geraakt. Ik heb een verstandige lieve moeder die keihard heeft gewerkt ons het beste te geven. Ze is op het juiste moment gescheiden van mijn vader. Heeft hard gewerkt om daarna een goed leven op te bouwen voor ons. Ik wou dat ik half zo goed was. Ze heeft haar dochters altijd geleerd dat als een man je slaat dan ga je weg. Ik zou haar enorm teleurstellen als ze wist hoe mijn leven er echt uit ziet.

Mn man heeft enorme woede uitbarstingen. Zijn way of the highway. Hij maakt zich om van alles enorm kwaad. Mensen die hij niet kent maar in de weg lopen, dieren en natuurlijk ook om ons. Soms moet ik er tussen springen. Gisteren heeft hij me bijna gewurgd, m’n nek doet nog zo’n zeer en me gebeten. Achteraf heeft hij even spijt maar niet lang en niet erg. Het gebeurt gewoon hij kan er niks aan doen vind hij. Hij heeft al eens een cursus woede beheersing gedaan en dat moet genoeg zijn. Hij heeft een plaat voor z’n kop ter grote van een continent. Ik weet vrij zeker dat hij een vorm van autisme heeft, net zoals onze kinderen die wel een diagnose hebben naar natuurlijk zal hij dat nooit toegeven of daar iets mee doen.
Ik zou weg moeten. Beter voor mezelf maar vooral voor m’n kinderen. Ik die zon geweldig voorbeeld aan m’n eigen moeder heb gehad laat m’n eigen kinderen nu in de steek. Ik heb alleen een mavo diploma, kan verder niks. Heb geen geld wel een onverkoopbaar huis en straks 4 kinderen. Ik zit zo ongeloofelijk diep in de shit. Niemand die me echt kent, weet hoe m’n leven echt is. Ik ben zo stom geweest. Ik had moeten rennen toen ik 15 was. Ver weg van hem. Ik fantaseer vaak hoe m’n leven dan was geweest.
Dit komt niet meer goed. Ik heb m’n eigen leven baar de klote geholpen en m’n kinderen sleur ik mee. M’n man is fout maar ik ben nog veel erger… Ik weet beter, ik heb beter gezien en beter mee gemaakt in m’n leven.

De allerstomste, dat ben ik.