Ik ben 53 jaar, ruim 32 jaar getrouwd, 4 kinderen (20 – 28 jr.) 4 kleinkinderen. Ik heb niet meer de gevoelens voor mijn vrouw die ik had, ik hou niet meer van haar. Anderhalf jaar geleden merkte ik dat er niet zoveel liefdevolle gevoelens meer in mijn hart leefden. Natuurlijk durfde ik er niet aan te denken, het niet onder ogen te zien. En nog durf ik de confrontatie er niet over aan te gaan, lafaard die ik ben. Maar we zijn uit elkaar gedreven, zonder twijfel en ik denk dat zij ook haar hoofd wegdraait. Ik denk steeds vaker aan alleen wonen en ik ben ook liever alleen. Gelukkig heeft mijn vrouw een baan van drie dagen per week en werkt en studeert mijn nog thuis wonende zoon. Maar ik ben verdrietig en boos en gedeprimeerd. En ik ben bang voor de gevolgen als ik er over zou praten met haar. Vijf jaar geleden ben ik 5 maanden weggeweest Toen ik ging was dat een drama, huilen gillen, hysterisch, schreeuwen, ruziemaken, verwijten maken afgewisseld met pogingen tot verzoening en puppie-achtige aanbidding. En ik ging op straat wonen en van hot naar her, was ook niet prettig maar ik kon het. Uiteindelijk hebben we het weer geprobeerd en ging het een tijdje prima, maar toch En nu voel ik me waardeloos en stik ongelukkig en ik irriteer me steeds meer aan dingen, ook kleine dingen en dat wil ik niet, zo was mijn vader ook en ik weet nog hoe ik dat verafschuwde en mezelf voornam nooit zo te worden zoals hij. Ik vind niets meer leuk. In ieder geval, ik weet niet goed hoe ik verder moet. Dit neerschrijven en het dus in zekere zin uitspreken helpt misschien al een beetje. Weet ik veel, ik ben 53 jaar.