Mijn geheim is dat ik buitengesloten word door de rest van de buurt. Enkele keren per jaar zijn er buurtfeestjes, ik sta er wel bij maar word door de andere dames compleet genegeerd, soms kan ik een sneer krijgen omdat ik ‘maar huisvrouw’ ben.Maar ik heb een zwaar gehandicapt kindje die ik niet zomaar aan jan en alleman kan overlaten, en waarvoor ik bewust gekozen heb thuis te blijven.Door sommigen word dit jammergenoeg afgedaan als ‘niksdoen’ en de verschillen lijken onoverbrugbaar, het lukt me ook niet begrip te kweken voor mijn situatie.
Moet ik me er maar bij neerleggen dat ik tussen het hatelijkste der hatelijkste der buurvrouwen terecht ben gekomen, vraag ik me af, want wat niet al te hoopvol stemt is dat er niet een normale tussen zit waar je wel gewoon even mee kunt babbelen…
Ik sport, ik vrijwillig…allemaal leuk en aardig maar door het gebrek aan aanspraak, het gemis van elk beetje gezelligheid gaat het me allemaal steeds meer tegenstaan, het lijkt wel of de handicaps die mijn kindje heeft ook mij besmetten, ik ben er wel aan gewend dat veel mensen er niet mee kunnen omgaan hoor – om die reden heeft famillie ook afgehaakt- maar als dit de prijs is die je als ‘niet perfecte moeder’ moet betalen dan is dat wel heel erg cru. Op bijeenkomsten van gelijkgestemde moeders van kinderen met handicap heb ik wel aanspraak, maar ik wil juist UIT dat kringetje stappen, gewoon ook onbekommerd lol maken, maar qua buurt heb ik ontzettend veel pech…