Ik heb nu 10 jaar een relatie, ik ben erin gestapt toen ik 15 (!) was, hij was 23. Toen ik 21 was kregen we een kindje, onverwacht maar absoluut niet onwelkom! Zij is inmiddels een prachtige 5-jarige meid, en helaas is zij ook de reden dat ik bij mijn vriend blijf. Om meteen maar duidelijk te zijn: mijn vriend en ik hebben geen ruzies, maar je kunt ons samenzijn ook amper meer een relatie noemen. De laatste keer dat ik spontaan een zoen kreeg, is jaren geleden, ik kan het me niet eens meer herinneren..ditzelfde geldt voor knuffels, lieve opmerkingen, er kan zelfs geen ‘schat’ vanaf. En weet je wat ik helemaal ongelooflijk vindt? Een tijdje terug vond hij een email aan een vriendin van me,waarin ik schreef dat het moeilijk is bij hem te zijn op deze manier. Toen werd hij boos, en werd mij later verweten dat hij het lichamelijke contact mist !!! Ik kan nog boos worden als ik eraan denk, een blijk van liefde, zelfs waardering zit er al jaren niet meer bij, maar wel teleurgesteld zijn dat ik geen zin heb in seks…
Ik ben nu op een punt dat ik nog wel van hem hou, maar puur als broer of goeie vriend..ik voel geen verliefdheid meer,ook geen sprankje. Hoe kan ik dan seks hebben met iemand? Iedere avond zitten we op de bank, ieder een aparte bank…tv te kijken tot het tijd is om te slapen. Ik moet nu,jaren later,terugdenken aan de woorden van mijn vader. “Mensen ontdekken midden 20 pas wie ze echt zijn, dan dan kan de relatie waar ze op dat moment inzitten ze tegenstaan.” Dat is precies wat er met mij aan de hand is. Ik was 15 en dolverliefd op deze 23-jarige gast..
Nu ben ik zelf 26 en heb het idee dat ik in een sleur zit waar ik niet meer uitkom mits ik er iets aan doe, maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen voor mijn kindje..Aan de andere kant, hoe kan ik dit volhouden zonder knettergek te worden? Ik ben nog zo jong…en heb nu al het idee dat ‘dit het is…’Ik weet niet of ik raad zoek of gewoon mijn verhaal kwijt moet, ik ga dit niet lang volhouden…