Pas iemand leren ‘kennen’ op de chat, en wel ruim 4 uur gekletst.Er waren zoveel overeenkomsten.Helaas zijn we alletwee getrouwd, hoewel die huwelijken niet echt meer veel voorstellen.Nu leef ik de hele dag in een soort chaos, aan de ene kant wil ik wel weg, aan de andere kant schept een huwelijk ook verplichtingen, vind ik , ook in mindere tijden.Het is een rode draad in mijn leven; het gevecht tussen hart en hoofd.Aan de ene kant mijn partner, die absoluut romantiek afwijst en er lacherig over doet en bij wie ik nooit eens lekker kan wegkruipen.Seks is al 15 jaar een verplicht nummer maar dat ben ik inmiddels gewend; als hij bevredigd is draait hij zich om en dat is het.Hoe ik me voel en denk daar word nooit naar gevraagd.Maar het is verder een doodgoed iemand die het beste voorheeft met de wereld en al denken we over fundamentele dingen in het leven anders, ons huwelijk is een fabriekje die doordraait, thats it.Geen geldzorgen, alles goed geregeld… maar het menselijke aspect lijkt compleet weggevaagd.Reden genoeg dus om hard weg te rennen maar ik ben in het verleden zo vaak afgewezen/ uitgelachen dat iets anders mij zinloos lijkt…tja, wat nu te doen, mailen met die ander of me er maar bij neerleggen?