Het schip met geld is aan mij – zoals bij zovelen- voorbij gegaan.Elke dag is weer een struggle met hoe het nou verder moet.Eenzaamheid hangt als een wurgende molensteen om mijn nek.Laatst ging bij mij de bel, stonden er twee lieve mensen voor mijn deur die wat wilden vragen…maar ik hield het niet meer droog en liep compleet leeg! Zonder aarzelen heb ik ze meteen naar binnen getrokken, en ze deelgenoot gemaakt van mijn miserabele bestaan, terwijl ik ze voorzag van zelfgemaakte kruidkoek en brandnetelthee. Na een minutenlange monoloog – ik was zo blij dat ze luisterden!- smeekte ik ze op mijn kniee n voor een kleine financieele bijdrage.Uiteindelijk zijn wij ouderen degenen geweest die dit fijne landje weer na de oorlog hebben opgebouwd, en hun god was ook mijn god maar het zou beter zijn als alles wat eerlijker verdeeld zou zijn in deze wereld!!! Meneer en mevrouw vertrokken overhaast, hun met hun meegetorste lectuur achterlatende (wel een beetje slordig!).Emotioneel ben ik nu volkomen leeggezogen, moet ik er maar een eind aan maken dan? Is de wereld dan beter af? Of is die komst van die twee mensen een veeg teken geweest, en is er meer tussen hemel en hel??? ZEG het me !!!