’s Avond’s laat ontmoette ik jou.. voor de 2e keer zo zijn we door gegaan tot in de vroege morgen uren. het voelde ZO ontzettend fijn, de tijd kende helemaal geen tijd, het was tijdloos met jou samen te zijn, zulke kalmte, zulke diepe gesprekken terwijl dit ons 2e keer pas was.. de kou speelde ons parte anders waren we langer gebleven, maar er moest een eind aan komen aangezien we weer gewoon moesten werken, het einde, dat is wat ik wil delen ; ik stapte in jouw comfort zone, jij in de mijne, wat was je warm, wat voelde je armen heerlijk zacht en warm aan, jouw buik tegen de mijne, jouw grote sterke werkhand onder mijn jas op mijn blote heup, de andere door mijn haar, onze lippen raakte elkaar aan wat al snel vervolgde in een heerlijke tongworsteling, als ik had geweten wat ik nu weet, had ik doorgebeten. maar nee toen was het zo lief, zo kostbaar, zo vol van verlangen naar elkaar, jouw lach na het einde deed mij beseffen hoe fijn het moment was waarin we zaten. Toen scheidde onze wegen.. ik rende terug naar huis en keek je nog na, en op dat moment keek jij ook. ik wist het, jij bent wat ik zocht. en dat gevoel gaf je mij ook, in al je teksten die je stuurde, je liet het zien in het openbaar door mij te kussen… en nu… nu heb ik je 2maanden niet meer gezien of gehoord… ik hoop dat je aan me denkt, en aan dit moment samen.. ik vergeef je met welke reden je ook misschien ooit nog terug komt. en als je komt.. blijf dan?, blijf dan voor altijd? want nu… nu voel ik de kou zoveel beter zonder jou. en het is koud. geloof me, het is ijs-koud 🙁