ik heb een leuke man, een sportieve man, een gezellige man. Maarrr..hij rookt. Toen we verkering kregen rookte hij al. Tijdens het daten gaf hij aan dat hij wilde stoppen en dat geloofde ik, heel naief. Was vast onderdeeel van het versieren. Toen we ons huis samen kochten, zou hij (nog steeds) gaan stoppen, want dat was toch zonde van de mooie schone muren. Gelukkig ging hij in de garage roken, want stoppen? nee, dat toch zeker niet. Hij sprak er ook nooit over en als ik hem herinnerde aan zijn toezegging deed hij alsof zijn neus bloedde. Hij ging van baan veranderen. Tuurlijk is dat wat onrustig, dat snap ik. Als hij daar eenmaal gesetteld zou zijn, je raadt het al, zou hij stoppen. Tja.
Maar, wat mij nu enorm steekt, na 5 jaar kregen we ons eerste kind. Dolgelukkig waren we en ….weer een belofte….uit zichzelf overigens, net als de andere…als zij er was, zou hij stoppen met roken.
Ze is nu 4.
In de eerdere jaren vond ik het jammer, maar meer ook niet. Nogmaals, hij kwam steeds zelf met die plannen en ik zou het allemaal wel zien, maar nu irriteert het me steeds meer dat mijn man gewoon geen ruggengraat heeft! Ik vind het zelfs afstotend merk ik het laatste jaar!! Onze dochter reageert ook op het roken, dat heeft ze vast van mij en dan wordt hij zelfs een beetje pissig. Ik baal enorm dat hij dit voorbeeld aan haar geeft! ‘nee schatje, dat is niet goed voor je, dat moet je niet doen, dat is vies’. Ja, erg geloofwaardig pap, als je het zelf elke dag staat te doen. Als we ergens naar toe rijden en de autodeur is nog niet dicht, hup, staat hij te paffen. Ik schaam me gewoon naar mijn dochter toe en ik vind het zo vies. Als hij uit de garage komt, walg ik gewoon zelfs van hem, zo stinkt hij. Maar meer dan de stank, walg ik van zijn loze beloftes en zijn gebrek aan ruggegraat. Wat, hij heeft het zelfs nog nooit geprobeerd. Het is de laatste maanden zelfs zo erg dat het ons sexleven beinvloed. Omdat ik gewoon met andere ogen naar hem kijk. Of soms omdat ik net denk, ‘ ik ga hem eens lekker zoenen of stel voor om lekker samen te gaan douchen of wat dan ook en dan komt hij binnen, stinkend naar de rook. De hele zin zakt me in de schoenen en ik denk alleen maar ‘laat maar’.
Ik vind het zo zonde. Ik zou willen dat ik er niet zo’n punt van maak. Als ik het probeer te bespreken, wordt hij erg geirriteerd en komt er totaal niks uit. Ik ben nu verzand in het zeggen dat hij stinkt, als hij weer naast me komt zitten. Ik denk echt dat hij nooit zal stoppen, maar hoe zet ik mij over mijn aversie tegen het roken heen? En hoe krijg ik weer wat meer respect voor mijn man, want ik heb steeds geen hoge pet van hem op als hij weer zo aan zijn verslaving gaat werken.