Hoi. Mijn naam is Daantje. Ik ben 18 jaar oud en ik heb een goed leven als ik er zo even overna denk. Leuke vrienden, familie, opleiding noem maar op. Maar niet alles, want ik dat rijtje hoord er eigenlijk nog iets tussen, en ja je voelt hem al aankomen, liefde. Liefde, groot woord eigenlijk. Je zult wel denken, doe normaal je bent pas 18 nog geen liefde nodig. En ja daar ben ik het helemaal mee eens. Ookal zou ik het graag willen, het lukt me gewoon niet. En ik ben er zelf nog niet helemaal achter of dat een positief of negatief ding is. Verliefd worden. De koude rillingen gaan er al van over mijn rug lopen. Ik heb dat eigenlijk nog nooit gehad, dat is echt dacht: wow nu moet ik echt een vriend krijgen anders val ik dood neer. Nee. Eigenlijk helemaal niet als ik er zo overna denk. Ik zit nu zelfs ook te denken hoe ik verder mijn verhaal moet beginnen, ik kan geen begin bedenken. Nou misschien is dat dan wel een begin.
Ik ken niemand in mijn omgeving met wie ik om ga die hetzelfde heeft als mij. Dus ik sta er eigenlijk als het hierover gaat alleen voor. Ik weet niet of het bindingsangst is hoe ik het moet noemen, want veel mensen zeggen ook dat bindingsangst niet bestaat. Misschien wel misschien niet. Misschien is het gewoon een persoonlijkheidskenmerk, die bestaat uit angst, teleurstelling en onzekerheid. Die drie dingen heb ik namelijk wel. Niet als het gaat om normale dagelijkse bezigheden, dan ben ik overal zelfverzekerd in en totaal niet bang, meer een druk baasje die totaal niet laat merken als ze ergens mee zit door mijn eeuwige koppigheid. Eigenlijk ben ik dus gewoon te bang om toe te geven dat ik me niet durf te binden.
Aandacht van mannen heb ik genoeg om me heen. Maar zodra die aandacht langer duurd dan een uur, ben ik weg. Met een dom smoesje zoals, \’\’ O wacht even hier ik ben zo terug ga even drinken halen\’\’ Of \’\’ Ben zo terug ga nu naar de wc geef je nummer dan bel ik je zo\’\’ en tenslotte niet terug komen en het nummer verwijderen. Vraag me niet waarom ik dat doe, maar ik doe het gewoon. Ik weet genoeg dingen om over te praten met een man dus daar ligt het niet aan, maar gewoon het idee dat het langer duurd dat een uur, wat dan? Wat komt daarna? Dat wil ik liever niet weten. Maar waarom niet? Ik snap mezelf nog ineens. Nog een leuk verhaal, gezellig op stap met vrienden je ziet een leuke jongen, en natuurlijk loop ik er meteen op af en begin een gesprek, leuk, gezellig, en na 5 minuten zegt hij: \’\’Ik wil een keer met jou afspreken\’\’ En het eerste wat ik deed was, ja alweer, nummer opslaan en na 2 minuten weer verwijderen. Terwijl het een hele leuke jongen was, niks mis mee. Maar toch het woord \’\’afspreken\’\’ klinkt als mij als je nagels langs een schoolbord halen. Het is een keer zo ver gekomen dat ik jongen tegen kwam op stap en hij vroeg \’\’ jij was dat meisje van de vorige keer! Waarom heb je niet gebelt?\’\’ Dat ik zei: \’\’ wat sorry ik denk dat je het over mijn tweelingzus hebt! Ja klopt, iedereen denkt altijd dat ik haar ben maar hier heb je der nummer dan kun je der zo even bellen want ze is morgen ook in de stad!\’\’ En dan een nummer geven van een pizzatent. En het ergste was ook nog, hij geloofde het. En ik voel me zo\’n enorme stomme gemene trut als ik zo terug denk aan al die verhalen maar ik kan he tgewoon echt niet. Ik zou een hoop doen om deze angt weg te krijgen maar het lukt niet.
Een vriendin van me zei een paar maanden geleden dat het misschien kwam omdat ik in het verleden misschien flink gekwetst was. Maar zolang als ik het me herrinderde heb ik dit al vanaf de basisschool. Bijvoorbeeld dat ik niet tegen mijn vriendinnetjes durfde te zeggen dat ik een jongentje leuk vond omdat ze anders het misschien tegen hem zou zeggen en dat ik dan uitgelachen zou worden. Ik wil gewoon niet graag teleurgesteld worden denk ik. En ik vind het moeilijk om over relaties en liefde te praten terwijl anderen juist zeggen tegen me \’\’ wat doe je moeilijk dat kan toch iedereen??\’\’ Ja makkelijk praten. Waarom gaan dan al de liedjes die er ooit zijn geschreven over liefde? Omdat het misschien makklijk is om erover te zingen tegen mensen die je toch niet kent, als te zeggen tegen mensen die je recht in de ogen kijken. Of het nou \’\’I will always love you\’\’ van Whitney Houston is of \’\’Summer of 96\’is van Brain Adams.
Maar ik moet wel eerlijk zijn. Er is maar 1 jongen op wie ik verliefd ben geweest. Ja hoor, ben ik een keer verliefd, wat doe ik? Helemaal niets. Ik durfde niet te smsen, bellen, praten ik heb het zelfs nog nooit tegen iemand verteld. Nog ineens tegen mijn beste vriendin met wie ik heel mijn ziel en zaligheid deel. de enige die het weet ben ik. En misschien.. ben ik nog steeds wel verliefd op die jongen. Ookal ontken ik het tegen mezelf. Maar ik was weer eens te laat, die jongen heeft net tegen een ander meisje gezegd: Voor jou wil ik echt gaan op dit moment. Toen ik dat hoorde, .. Wow die kwam hard aan. Maar dan wil ik ook zo snel mogelijk vergeten en doorgaan en zoveel mogelijk afleiding zoeken bij andere mannen. Maar, tot nu toe nog niet gewerkt. Zou ik dit nou mijn hele leven hebben?
Zeg alsjeblieft dat er ook iemand is met dit probleem. Bindingsangt, angst om gekwetst te worden of hoe je het ook wilt noemen. Misschien stel ik me aan, maar zolangsamerhand wordt ik hier gewoon fysiek moe van, uitgeput. Het is niet dat ik perse een vriend nodig heb, maar het zou wel fijn zijn als ik niet meer kei hard weg print als ik weer een keer langer dan een uur met een jongen sta te praten. Dat zou opzich wel fijn zijn voor de komende 50 of 60 jaar.