Heb sinds twee en een half jaar een verhouding met een getrouwde man.En het breekt me steeds meer op en ik weet dat ik een stap moet zetten maar hoe doe ik dat?Hij komt 1 dag in de week en dan doen we meestal leuke dingen.Maar ik wil dat ie een keus maakt. Ik ben de 2e waar hij vreemd mee gaat. Zegt geen sex meer te hebben met zijn vrouw.Dat geloof ik steeds minder. Is gek op zijn kinderen die volwassen zijn.Ik ben een doordeweeks in te vullen ‘ding’meer zit er nooit in.We zijn wel een paar x een paar dagen weggeweest maar dat was steeds met heel veel spanning. Omdat zijn werk dan gewoon doorgaat en hij tel.kontakt met het thuisfront heeft die niets weten. Maar als je als vrouw je man sex ontzegt dan kan je toch bedenken dat ie dat ergens anders gaat zoeken? Maar het is mijn eigen schuld. Ik ben pas na een jaar gaan beseffen dat hij nooit bij haar weg zal gaan. Te comfortabel.Geen zin in scheidingsellende.Bang voor ruzie met kinderen en familie.En sindsdien bouwt er zich een boosheid op die ik niet eerder in mijn leven heb gekend.Laag op laag op laag.Hij is nu op vakantie met haar en hij heeft wel 1 x gebeld.Ik ben afhankelijk van hem op velerlei gebieden en dat maakt het moeilijker voor mij. Maar ik heb hem een sms gestuurd dat ik geen kontakt meer wil en zijn leugens zat ben.Ik ben een wandelende tijdbom.Ben alles zo spuugzat.Wil nu op dit moment het liefst zijn huwelijk kapot maken.Want hij maakt mij kapot en ik sta het toe.Maar ik denk dat soort dingen alleen maar, handel er nooit naar.Ik hoop dat ik sterk kan blijven.Hij komt pas eind augustus terug dus ik heb nog even de tijd.Maar hij breekt mijn hart.Mijn liefde van mijn leven. Waarom?