Ik moet het gewoon even kwijt, omdat ik zowat barst.
Op moment van dit schrijven zijn mijn man en ik na 10 jaar huwelijk aan het scheiden. Het was geen makkelijk besluit, maar het is nu eenmaal zo.
De scheiding loopt als het ware van een leien dakje. Geen ruzie, niks.
Maar dan is er het kwestie van trouw zijn. Wanneer kan ik met iemand anders daten, om het maar zo te zeggen. En dan komt het schuldgevoel, heb ik mijn man bedrogen of telt het niet meer.
Het zit namelijk zo ik heb een collega. Zo een lekker ding. En ik heb seks met hem gehad. (nadat we de scheiding hebben aangevraagd).Niet 1 keer maar een paar keer. En het was zoooo fijn. Hij heeft ook pas zijn relatie beeinigd en is niet op zoek naar een nieuwe relatie. Ik ook niet zei ik toen en meende het. Maar na een paar maal met hem te zijn samen geweest en zijn uitspraken (’toch hou ik van je op mijn manier’ en ‘ik ben verslaafd aan jou’) begin ik tot mijn eigen schrik dingen voor hem te voelen die ik al sinds mijn 16e niet gevoeld heb.
Als hij een dag geen sms-je heeft gestuurd, begin ik al paniek te voelen. Stuurt hij er wel een dan hoor ik als het ware engelen zingen.
Ik wil hem, ik wil hem, maar dan wel voor mij alleen. Ik wil hem niet delen. Ik ben gewoon compleet verloren verliefd. Maar hij niet, denk ik. En dat doet pijn.
Maar toch, misschien wil hij mij ook. Misschien niet nu maar later.
I hope so……