Ik voel me zo klote,verdrietig en eenzaam.Ben mijn man en 1 zoon kwijt.En hier zit ik dan,een moeder,een vrouw met een gebroken hart.Niks kan me meer boeien.Krampachtig sta ik in dit leven,me vasthoudend aan alle mensen die me helpen.Heb wel een maatje gevonden en dat is fijn ,omdat je iets kan delen.Het is dat ik mijn bed uit moet voor mijn andere 2 kinderen,anders bleef ik liggen.Ik hoop dat ik mijn man en zoon weer op een dag thuiskrijg.Aangezien ze niet dood zijn,maar op een andere plek,alletwee apart van elkaar en van ons.Deze pijn gaat niet weg.En niemand kan die pijn dragelijk maken.