Ik wil ook iets kwijt.Het volgende is blijkbaar herkenbaar want ik lees vel hetzelfde terugkomen.Ik ben nu 20 jaar getrouwd,maar ik ben bang voor de komende tijd.Mijn vrouw is ijskoud geworden,sex bijvoorbeeld is er niet meer sinds november 2009.Mijn vrouw geeft ook steeds vaker aan met zinnen als….ik red me eigen wel hoor,ik kan het allemaal alleen als het moet hoor, ze geeft me als het ware een duwtje om te vertrekken.Ze kan ook zomaar ineens ontsteken in een woedeaanval, maar het lijkt meer frustratie van haar, ik heb nu echt het gevoel dat ze echt wil dat ik vertrek, maar er zij 2 kinderen in het spel,daar ben ik bang voor,ik kan het niet verwerken om het verdriet te gaan zien van die kinderen.Ook al zou ik bij wijze van spreke om de hoek gaan wonen en elke dag zien, er breekt dan toch iets in je en bij hun.Ik heb de laatste 15 jaar niet meer gevraagd of ze van me houdt want dat doet ze volgens mij niet.Het is niet de hele dag ruzie maar het is duidelijk dat er iets gaande is en op dit moment heb ik het gevoel dat ze me liever kwijt als rijk is. Ik krijg ook werkelijk waar overal de schuld van als er iets fout gaat.
Ik heb heel veel gegeven in dit huwelijk,qua lefde en werken in huis ,soms deed ik echt alles, tewijl ik bezig was dacht ik soms,wie is hier nu de slimste en de sukkel.Alles draait ook altijd om haar, als ze thuis is beheerst zijn letterlijk en figuurlijk de hele toko,ik zeg dan meestal ja en aen en blijf kalm puur en alleen voor de kinderen, ik kan er namelijk niet tegen als er ruzie en gekibbel is als de kids thuiszijn,dat is ongezond voor hun als dit vaak gebeurt denk ik.
Qua sex doe ik geen pogingen meer,ik ben in de laatste 15 jaar van de 100 procent gemiddeld 75 procent afgewezen.Er werden elke keer smoesjes verzonnen,moe, hoofdpijn,nog ongesteld,scheten lten express in bed,niet gedoucht etc etc allemaal bullshit.

Volgen mij ben ik gewoon een hele domme vent.Mijn vrouw werkt wel keihard 42 uur per week, misschien goed dit er bij te vermelden, heeft iemand nog tips of i dit herkenbaar oid…ik zou zo bij haar vertrekken als er geen kinderen waren, in feite is de echte liefde dus wat mij betrefft ook nagenoeg weg,we zijn weekendjes weg geweest etc etc maar het lijkt er toch op dat we het te druk met onszelf hebben.Somsdenk ik dat mjn vrouw een MPS syndroom hebt, de ene dag is ze zo de andere dag weer zo, dat geeft ze ook zelf toe.Is er nog hoop,is er nog een vlammetje, ik weet zelfs dat niet meer… moeten we het huwelijk over laten zetten naar een samenlevingscontract, ik heb dat wel eens gezegd, toen zei ze, nee het is of een huwelijk of helemaal niks, ik red me wel hoor hoor, doeiii….zo sarcastische ondertoon,moet er ook bij vermelden dat een intens slechtejuegd hebt gehad,daar komt ook dat sarcasme vandaan denk ik.
Iemand tips, herkenbar, wat te doen,ik ben doodsbang voor de kinderen bij een evt.scheiding…..