Hier zit ik dan. Op de steenkoude bodem van de maatschappij. Nadat ik in de crisisopvang was beland door mijn zelfmoordpoging, ben ik overgeplaatst naar een psychiatrische kliniek. Ik zit hier nu twaalf weken.
Alles wat ik tot dusver mee heb gemaakt, heeft geleid tot dit punt.
Jarenlang gezeten in het molentje van de moderne psychiatrie die meer stigmatiseert dan geneest, mijn ouders die geen raad met me wisten, scholen die geen plek bieden aan mensen die niet 100% in het plaatje passen, mensen die je als een baksteen laten vallen op het moment dat het je tegenzit, en het ergste van alles; de moderne maatschappij die mensen forceert om te presteren, over hun grenzen te gaan en altijd maar te blijven consumeren.
Ik zit in een psychiatrische kliniek, maar de grootste waanzin bevindt zich buiten deze vier muren. De wereld is doorgedraaid. Alles moet sneller, sneller, sneller, harder, beter, groter, sneller, mooier, knapper, sneller.

Hoe vind je je weg als vis in een aquarium vol piranha’s?

Daar ben ik nog niet over uit. Maar ik weet dat een deel van het antwoord ligt in het feit dat je onder ogen moet zien hoe de situatie is, en op basis daarvan je eigen plan moet trekken. Je eigen geschiedenis schrijven in een wereld die vergeten is dat mensen nog mensen zijn.