Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed waarom ik dit hier neerzet. Misschien wil ik gewoon de gedachten kwijt, misschien zit er een veel diepere betekenis achter. Eentje waar ik geen bewuste keuze in heb gemaakt, net als zoveel dingen in mijn leven.
Ik loop al sinds mijn kindertijd met suicidale gedachten en gedachten van zelfpijniging. In het verleden heb ik op momenten toegegeven aan het stukje zelfpijnigen, dit ter voorkoming van erger. Het is een aantal jaar redelijk goed met mij gegaan, tot het moment dat het niet meer ging. Dit was het moment dat ik heb besloten om hulp in te schakelen. Na de doorverwijzing had ik iets om naar toe te leven en ging het weer wat beter met mij. Na 3 maanden wachten dan eindelijk de intake. Op de 1 of andere manier kwam niks er meer fatsoenlijk uit en de meeste vragen heb ik uiteindelijk met de standaard afwimpel-antwoorden afgedaan. Tot het moment dat ze begonnen over PTSS en waarom de huisarts dit heeft vermeld in de doorverwijzing. Er brak iets in mij en er kwam van mijn kant een spraakwaterval over iets wat ik nog nooit iemand heb verteld. Ik ben in mijn kindertijd seksueel misbruikt, zelf kan (en wil) ik nog steeds niet geloven dat dit zo is. Maar op de 1 of andere manier zat dit mij zo hoog, dat ik dit perse tijdens de intake eruit moest gooien. Nu heb ik het gevoel dat ik de afgrond in ben gevallen en dat het compleet uitzichtloos is. Ik heb alleen nog maar Nachtmerries, opdringerige gedachten en herinneringen. Ik ben ontzettend gespannen, paniekerig zelfs en ik word misselijk van de beelden in mijn hoofd. Op dit moment is de wens tot sterven weer enorm aanwezig en het heeft een aantrekkingskracht die bijna niet te weerstaan is.
Waar ik hiermee heen moet weet ik niet, ik heb pas over een week weer een gesprek. Dan word er een behandelplan opgesteld en een voorlopige diagnose. Maar in de tussentijd, waar moet ik heen met deze gevoelens. Op dit moment weet ik 1 ding: ik hoop dat ik vandaag overleeft met mezelf.