Wat als je moet kiezen tussen een dwalende geest waardoor je geen spoor blijft volgen, medicijnen die je weliswaar helpen aan doelen te houden maar je tegelijk een gestresst, gejaagd gevoel geven (fysiek) pillen die je versuffen of continue honger bezorgen waardoor je van een slankie een dikke koe wordt zonder veel baat te hebben.
Zijn allemaal kutscenario’s. Therapeuten hebben geen oplossing behalve zoek een relatie (wat ik probeer, maar vind met niemand een band). Zeuren, klagen en janken. Ik ben dat zat. Zonder me depressief te voelen, heb ik het allemaal wel gezien. Ik weet hoe ik pillen kan bestellen waarmee ik vredig inslaap. Soms denk ik daaraan, maar ik kan dan geen weg meer terug.
En al dat gezeur van hulplijnen en therapeuten, heb het jaren geprobeerd, sta er niet meer voor open. Het werkt totaal niet voor mij. Ik zit er ook niet eens meer mee. Alleen duren de dagen nog zo lang tot ik zal sterven. Lichamelik ben ik jammer genoeg zo gezond. Ik zou wel willen ruilen met een kankerpatient die graag wil leven. Dan kan diegene nog genieten en ben ik van het ik denk dus ik besta af. Maar helaas, die mogelijkheid bestaat niet. Of zou mijn wens nu in vervulling gaan?