Ik ben zeventien en ik vind het leven niet zo leuk als ik het zou moeten vinden.
Ik heb een prima leven; we hebben niet zoveel geld thuis, maar ik heb een geweldige familie. En toch ben ik niet echt gelukkig.
Ik sport niet, ik werk niet en eigenlijk onderneem ik helemaal niets. Als ik niet naar school moet, kom ik gerust wekenlang niet buiten. Ik heb er ook geen zin in, moet ik eerlijk zeggen. Nou, prima toch? zul je dan zeggen, maar het maakt me een beetje bang.
Het is namelijk dat ik ook weinig zin heb om nog naar mijn vrijwilligerswerk (1x per week) toe te gaan en dat terwijl ik echt heel veel van mijn werk daar hou!

Ik weet gewoon niet zo goed waarvoor ik leef. Je gaat naar school, volgt een opleiding, moet werken en gaat dan uiteindelijk dood.
Ik heb geen doelen in het leven – behalve een boek uitgeven voor mijn achttiende. Dit schiet niet echt op, dus waarschijnlijk faal ik zelfs in mijn enige levensdoel.

Daarbij komt ook dat ik echt ongelooflijk slechte humor heb. Ik maak heel veel (zelf)moordgrappen en godzijdank doen mijn vrienden dat ook, maar het zorgt wel eens voor schaamte als ik met een iets onbekender iemand praat. Dan floepen die grove grappen er vaak zomaar uit.

Kortom, mijn geheim is een beetje suf. Ik ben niet depressief en probeer hier absoluut niet zielig mee te doen, maar ik moest mijn verhaal kwijt.
Het is gewoon laat en dan ga ik piekeren….