Hallo allemaal,

Ik ben eind twintig en eenzaam. Ik heb weinig vriendinnen, geen vriend, geen werk en ben herstellende van een psychose.
Vorig jaar geconstateerd als gevolg van hevige stress.
Ik zette net mijn eenmanszaak op toen het gebeurde.
Dit alles als gevolg van een jarenlange drugsverslaving die begon op mijn 21ste.
Destijds had ik een relatie, mijn eerste relatie, met een man die een narcist en een drugsdealer bleek te zijn. Ik leerde hem kennen op mijn 16e en hij was de badboy, ik de stuud.
Hij kwam in mijn leven kort nadat mijn thuissituatie was verslechterd door het overspel van mijn vader.
We leefden al in een huiselijk geweld situatie dus een pretje was het niet, maar het was leefbaar.

Hij hield wel van een jointje en ik, in mijn waanzin en verliefdheid, probeerde het ook. Na verloop van tijd werd het een wekelijkse activiteit en begon het normaal te vinden. Toen verliep alles prima, totdat hij vast kwam te zitten.
Mijn studiegenoten waren ook fervente blowers en zodoende ging ik vaker blowen.
Ik probeerde het gemis weg te blowen, tevergeefs. Eindelijk had ik en vriendenclubje en ging zo met hen mee, dat ik mijn school verwaarloosde.
Van school getrapt op mijn 23ste. Sindsdien ging het bergafwaarts met me. Toen heb ik weer getracht een studie op te pakken, maar kon geen stage vinden. In de gehele regio niet.
Uiteindelijk besloot ik om snel mijn p te halen via een thuisstudie en had het pakket aangevraagd, zo gezegd zo gedaan.
Echter, een paar maanden erna had ik nog niets gedaan. Ik begon te werken bij een bedrijf en leerde daar een man kennen. Werd hals overkop verliefd op hem, totdat ik een half jaar later erachter kwam dat hij verloofd is.
Door mijn verslaving ben ik vriendinnen, studie, jaren, geld en mezelf kwijtgeraakt. Nu ben ik een aantal maanden nuchter, ben volledig gestopt en probeer de draad weer op te pakken.
Ik woon bij mijn ouders, omdat mijn woonpas is verlopen omdat ik het niet tijdig had betaald.. De gevolgen van mijn verslaving zijn desastreus. Ieder levensgebied is aangetast en nu ik nuchter ben ondervind ik hoe eenzaam het leven kan zijn. Gelukkig ben ik wel gezegend met een hele lieve moeder bij wie ik altijd terecht kan, maar voor haar is het ook geen pretje om haar dochter in deze toestand te zien.

Iedere dag moet ik mezelf eraan herinneren om het verleden los te laten. Ik neem volledige verantwoording voor mijn verslaving, maar de gevolgen zijn nog pijnlijker dan messteken.
Niet uitgenodigd worden op feestjes, niet stappen met vriendinnen, geen man tegen wie ik aan kan vleien ’s nachts.

Vroeger was ik een ster ik alles wat ik deed: studeerde goed, was populair, knap en een pittig karakter.
Nu ben ik uitgegleden naar de onderlaag vd maatschappij.

Ik durf niemand te vertellen dat ik eenzaam ben, hoewel ze dat wel kunnen raden. Ik wil heel graag kinderen, een gezin maar ontmoet telkens partners die alleen uit zijn op seksueel contact.
Nu ben ik een weduwnaar van 33 aan het leren kennen, maar de vonk is er niet. De gedachte dat ik alleen blijf en dat hij wellicht de enige man is zorgt ervoor dat ik met hem blijf praten.

Ik durf niemand te vertellen over mijn zielige, eenzame leven die ik weer aan het herinrichten ben. Op ieder gebied: ik pak mijn studie weer op, ga weer sporten, heb weer contact met familie maar vriendinnen maak ik niet.
Ik weet ook niet waar ik ze moet zoeken.

Mijn geheim is mijn verslaving en de afschuwelijke gevolgen die het met zich mee heeft gebracht: geen afgeronde studie, geen gezin, amper vriendinnen, geen geld en geen huis.
En ik ben 28.
Afgelopen weken dacht ik aan zelfmoord. Ik fantaseerde erover, maar ik vind het een zonde en egoistisch.
Ik heb een fantastisch lieve moeder die het beste voor me voor heeft, en voor haar probeer ik nu alles weer te herinrichten.
Ook voor mezelf.
Daarnaast heb ik een geweldig zusje en een dak boven mijn hoofd.
Sinds kort ben ik bezig mijn studie op te pakken, en ik ga weer naar buiten. Een tijd lang durfde ik niet naar buiten te gaan, uit angst voor de schaamte.
Goed contact met de buren hebben we niet, door de huiselijk geweld situatie van vroeger en mijn verslaving van recentelijk.
De ruzies waren tot ver te horen.
Nu zijn we allen blij dat het achter de rug is, maar de gevolgen zijn merkbaar.
Ik wou dat ik nooit aan de drugs was geraakt, en dat ik wijze beslissingen had genomen.
Helaas kan ik de tijd niet terugdraaien, maar ik maak een nieuwe start. Ik hoop dat ik opnieuw liefde mag kennen, en dat het dit keer een goede, stabiele man is die mij steunt, en dat ik met hem een gezin kan stichten.

Wens me succes allen, zodat ik mijn leven weer kan oppakken en een normaal leven kan leiden.