Zoals de titel al zegt, heb ik helemaal geen zin meer in het leven. Regelmatig schieten de laatste tijd de zelfmoordneigingen door mijn hoofd. Mijn moeder en zus hebben al wel eens last gehad van depressies en ik denk ook dat ik depressief ben. Zelf ben ik een jongen van 22 jaar.

Ik ben twee keer in korte tijd gekwetst door mijn grote liefde. Toen we de tweede keer weer in contact kwamen had ze beloofd dat het nu anders zou lopen en ik ben (misschien wel na�ef) na twee maanden tijd toch weer gekwetst door haar. Ik heb het gevoel alsof mijn leven zonder haar geen zin heeft. Ik ken haar nu al bijna vier jaar en na ruim twee jaar hebben we een relatie gekregen. Dit heeft een klein jaar geduurd waarna ze me op een hele vervelende manier had gedumpt. Hier heb ik lang last van gehad, maar na een paar maanden kwamen we toch weer een soort van bij elkaar. Ze heeft me nu alleen nog meer pijn gedaan dan de vorige keer, zeker na wat ze allemaal gezegd heeft toen we weer ”begonnen”.

Ik ben eigenlijk best een onzekere jongen. Ik ben geen lelijke jongen, maar ik durf niet echt op een meisje af te stappen. Meisjes die op mij afstappen houd ik eigenlijk ook wel af door mijn onzekerheid. Zij was de uitzondering hierop, bij haar kon ik volledig mezelf zijn. Ik weet ook niet waar deze onzekerheid vandaan komt, ik ben eigenlijk al onzeker vanaf dat ik het me kan herinneren. Het is er de afgelopen jaren alleen niet beter op geworden.

Voornamelijk de laatste jaren voel ik me bijna altijd verrot en slecht. Ik heb eigenlijk nooit het idee dat ik iets �cht goed doe. Vanuit mijn omgeving (familie) krijg ik ook weinig waardering en dit maakt me nog onzekerder. Thuis gaat het namelijk ook, vooral de laatste tijd, erg slecht. Er zijn bijna altijd irritaties en ik heb het gevoel alsof ik vaak dingen verkeerd doe.

Ook loop ik met een groot geheim over mijn vader rond, ik vermoed namelijk dat hij vreemd gaat. Enkele maanden geleden zag ik op zijn telefoon namelijk wat hartjes en ik weet bijna zeker dat dit van een andere vrouw is. Ik durf hier verder niet over te praten, waarschijnlijk door mijn onzekerheid.

Omdat het zo slecht met me gaat, gaat het op de universiteit ook slecht waardoor ik het gevoel heb dat ik in alle belangrijke dingen in mijn leven in een neerwaartse spiraal zit waar ik niet uit kan komen. Mijn ex gaf me als enige persoon vreugde in het leven, maar dat is nu ook nog eens weg. Ik heb wel gewoon een vriendengroepje, maar ik ben niet echt heel hecht met hun op twee jongens na. Ook zijn zij eigenlijk het enige waar ik nog echt iets aan heb.

De laatste tijd zet ik ook mijn wekker niet meer omdat ik het liefst zo lang mogelijk wil slapen, om de tijd door te komen. Maar ik heb eigenlijk geen vooruitzicht en daardoor ben ik de lust van het leven volledig kwijt en schieten regelmatig de zelfmoordneigingen door mijn hoofd. Ik heb het idee dat ik niet eens heel veel personen pijn doe als ik dat zou doen. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen..