Ik overweeg al lange tijd om zelfmoord te plegen, ben nog net te laf om het te doen. Niks kan mij nog gelukkig maken, ik heb niks te klagen over werk, wonen etc. Maar ik mis mijn grote liefde die in de hemel is. Ik kan de pijn niet meer verdragen en het wordt ook niet minder. Ik wil haar terug en dat kan alleen als ik zelf ook hemelen ga. Voel me steeds lusteloos en de ene na de andere kwaal teistert mijn dagelijks leven. Het liefst lig ik zoveel mogelijk te slapen zodat is tenminste ‘weg’ ben. Het gevoel van geluk en lachen ben ik allang kwijt en als ik lach dan is het nep, gewoon voor de buitenwereld. Ik wil niemand hiermee belasten maar wil het toch hier even van me af schrijven.