Dit stuk is niet bedoeld als geklaag of aandachttrekkerij, maar gaat over hoe ik me voel op dit moment.

Over eenzaamheid�.

Ik heb genoeg vrienden. Mijn ouders staan altijd voor me klaar. En toch voel ik me eenzaam en alleen. Het gevoel waar ik met niemand over durf te praten.

Het is een bepaald gevoel van schaamte wat ik over dat gevoel heb. Als je kijkt naar sommige bejaarden, dan heb ik eigenlijk helemaal geen recht om me eenzaam te voelen. En toch blijf ik me zo voelen.

Veel mensen voelen zich eenzaam omdat ze weinig sociale contacten hebben, maar dat is bij mij helemaal niet het probleem. Mijn probleem is eerder, een soort van emotionele eenzaamheid.

Ik probeer altijd klaar te staan voor mensen als ze problemen hebben of als ze iets dwarszit. Maar andersom durf ik het nooit met mensen te hebben over hoe ik me voel.

Het is op een bepaalde manier gewoon zo moeilijk voor me, om mijn gevoelens onder woorden te brengen. Als ik probeer om het over mijn gevoel te hebben, klap ik vaak helemaal dicht en weet ik gewoon niet meer goed hoe ik het moet uitleggen.

Waarom lukt het me niet om over mijn gevoelens te kunnen praten met anderen?