ik ben laag. dan ga ik plotseling omhoog. Even ben ik omhoog. Goed omhoog. Dan val ik. Ik val keihard. Diep val ik. Ik denk het komt nooit meer goed. Wil bijna mijzelf van het leven afnemen. Heel langzaam komt het weer goed. Maar nog op een twijfelachtige manier. En dan is er het besef . Ik ben keihard omhooggegaan! Het gaat geweldig. De dingen die ik wil krijg ik voor elkaar. Ik heb lol. En dan ineens val ik. Ik val diep. Maar ik ga weer omhoog en ik kom harder terug. En dit keer ging ik heel goed omhoog. gelukkig zijnde. Stabiliteit die ik nooit van tevoren had. Liefde. Alles. Zekerheid.

Dit keer viel ik zoo ongelooflijk diep. Ik vraag mij no steeds af hoe het mogelijk was? Hoe kreeg ik het voor elkaar? Ik raakte mijzelf kwijt. Niet een beetje. Maar zwaar op het randje. Het scheelde niet veel of ik werd gek. Of ik werd zwaar gehandicapt. Dieper kan je niet zinken denk ik dan. Daardoor raakte ik de rest om mij heen ook kwijt.

Ik zie een patroon in al deze gebeurtenissen. Ik ga omhoog. En ik zak diep. Ik ga nog meer omhoog en ik val dieper. �En dit keer ben ik zo ongelooflijk diep gezakt. De vorige keren trouwens ook. Dat als ik omhoog klim.

Dat ik dit keer keihard omhoog ga. En hoog kom als nooit van tevoren.

En daarom laat ik het diep lage voor wat het is. Jammer dan, moet toch wel met mezelf leven. Puur met de gedachte dat ik weet, Ik kom zo hard terug.

Dat ik alle ellende even vergeet.

�

De vraag is alleen? Hoe lang moet ik dit op dit moment nog allemaal slikken????? Het valt totaal niet mee. Gezondheid, liefde, geld school. Het zit tegen.

�

Maar goed als die kansen zich voordoen zal ik deze grijpen. Elk kansje.

�

En oud op nieuw 2008/2009. �greep ik mijn kans in de liefde.

Had ik die gok maar nooit gewaagd hahaha.