Hallo mensen. Ik ben 22 jaar oud en ik zit met een probleem. Het is een probleem waar ik veel mensen van mijn leeftijd over hoor praten, en waarover veel te lezen is op internet. Sommigen noemen het nieuwetijdskinderen, sterrenkinderen, kristalkinderen, drop-outs noem maar op. Ik herken veel van mijn eigenschappen als ik hierover lees. Ten eerste kan ik mij niet voorbereiden op een leven waar ik 5 dagen per week moet werken en ik heb te weinig zelfdicipline om opleidingen af te maken. Wanneer ik werk of een opleiding probeer gaat het eerst goed maar na verloop van tijd begint mijn motivatie telkens weer af te nemen tot er niks van over is. Ik denk dan bij mijzelf: ik ben liever een zwerver en 100% vrij dan dat ik 70% van mijn leven verspil aan werk en dingen die ik moet doen, die mij eigenlijk niet veel interesseren.� Tuurlijk weet ik dat geld belangrijk is en dat je niet zonder kunt. Maar waarom zou je zoveel van je eigen leven geven om alleen in het weekend iets leuks te kunnen doen. Het klopt niet. Ik wil werken om te leven en niet andersom, maar toch komt het hier altijd op neer omdat je gewoon meer moet werken dan dat je vrije tijd hebt. Zodra ik thuis kom van mijn werk kijk ik bijna elke minuut op de klok om te zien hoeveel tijd ik nog heb voordat ik weer moet gaan werken, wat er weer voor zorgd dat ik niet meer goed kan genieten van mijn vrije tijd. Dit heeft weer tot gevolg dat ik ermee stop. En zo gaat het maar door. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het allemaal wel goed zal komen met mij, maar nu begin ik toch een beetje te twijfelen. Kon ik maar ontsnappen, maar waar naartoe, wat zou ik gaan doen en met welk geld. Ik heb het gevoel dat ik vast zit en dat er niks anders op zit dan doorzetten. Toch blijf ik tegen mijzelf en anderen zeggen: dit is niet het leven zoals het hoort te zijn.