Dit verhaal is WAAR gebeurd. Ik heb dit verhaal ongeveer een half jaar geleden ook al eens gepost op de site “geheimen van Nederland. Mijn pseudoniem is een volstrekt verzonnen naam. Dus trek aub geen voorbarige en onterechte conclusies. Ben wel heel benieuwd naar jullie reacties.

Fijn dat je de moeite neemt dit verhaal te lezen. Het gaat over mijn jeugdtrauma. Om het goed te kunnen begrijpen eerst wat achtergrond informatie.
Ik ben geboren in 1960 als jongste zoon in een gezin van 3 zonen. Mijn ouders waren dus al wat ouder. Mijn vader had een “aan huis” administratiekantoor met ca. 10 mensen in dienst. Het kantoor was beneden. Wij woonden boven. Mijn vader werkte erg hard en heeft nauwelijks tijd of aandacht geschonken aan het gezin. Mijn moeder werkte ook erg hard voor het gezin, het huishouden en het kantoor. Let wel, medio jaren 60 hadden wij nog geen wasmachine, wasdroger, koffiezetapparaat enz. enz. Dat waren echt andere tijden.
Ik herinner mij dat ik als jongetje van zo ongeveer een jaar of 7 a 8 a 9 weer in bed was begonnen te plassen. Dit tot grote ergernis van mijn moeder. Het betekende immers veel extra werk voor haar; met de hand het beddengoed wassen en drogen inclusief natte pyjama,
Toen het wat vaker gebeurde moest ik uit voorzorg weer in de luiers.
Niet leuk natuurlijk voor een kind dat zich al een heel grote jongen voelt, maar aan de andere kant wel begrijpelijk.
Maar mijn moeder beschikte nauwelijks over empathische gevoelens of mededogen. Zij was een keiharde vrouw die mij het bedplassen wel eens even zou afleren.
Daarom moest ik mij als klein jongetje iedere avond in de huiskamer helemaal uitkleden en vervolgens op de tafel klimmen. Dan kreeg ik 2 of 3 katoenen luiers omgespeld. Ik kan mij niet meer herinneren of er ook een plastic broek overheen ging ( waren die er al medio jaren ’60 ? ) Dat ritueel is een paar jaar zo doorgegaan.
Helaas ging het omdoen van luiers ook gewoon door wanneer er door de dames van het kantoor overgewerkt moest worden en zij even boven koffie kwamen drinken. Mijn ( harde ) moeder stoorde zich er niet aan.
Maar ook bij verjaardagen en zo, wanneer de huiskamer vol met visite zat, moest ik hetzelfde ritueel ondergaan. Daar lag ik dan als klein jongetje, helemaal naakt en met de beentjes gespreid te kijk voor iedere aanwezige. Nadat de katoenen luiers omgespeld waren moest ik dan geluierd en wel de visite afgaan en iedereen een handje geven omdat ik direct daarna naar bed moest. Hoe vernederend was dat ritueel wanneer anderen er bij waren. Zelfs als klein kind ervoer je dat als zeer vernederend. Onbegrijpelijk dat mijn moeder mij dat aandeed en onbegrijpelijk dat er ( bij mijn weten ) nooit iemand ingegrepen heeft. In deze tijd zou iedereen de kinderbescherming inschakelen, maar dat waren destijds andere tijden. Veroordeel mijn moeder dus niet al te hard / te snel, maar zie het ook in het perspectief van die tijd.
Tot zover de bijzonderheden over mijn jeugdtrauma.
Echter, nu ruim 50 jaar later ( ik ben inmiddels 60 ) doet zich het merkwaardige verschijnsel voor dat ik min of meer terug verlang naar die vernedering. Dat klinkt heel raar natuurlijk, maar heel diep van binnen is dat het verlangen er. Sorry, ik kan er ook niets aan doen.
Een goede vriend van mij is psychiatrisch verpleegkundige. Met hem heb ik er in vertrouwen over gepraat en hij zegt dat dat toch niet zo vreemd is als het misschien op het eerste gezicht lijkt. Het schijnt te passen in het verwerken van het jeugdtrauma.
Is dit herkenbaar voor iemand ?