Waar te beginnen? Ik heb sinds kort via social media opnieuw contact met een oud collega. Wij hebben een tijdje samen gewerkt, en hadden het altijd super gezellig. We konden goed samenwerken en hadden daarbij ontzettend veel lol samen, gedeelde interesses, maar dan ook echt veel.. We hebben elkaar al ruim 2,5 jaar niet gezien, we zijn beiden weg bij dat bedrijf. En via via kregen we weer contact. Uit ons gebabbel kwam al snel dat hij vertelde dat hij toen al verliefd op mij was.. Ik heb het me destijds afgevraagd en wuifde het weg. Het was gewoon een vriendelijk en aardig mens, hij wilde niets van mij. Hij was ook getrouwd met kindjes, net als ik. Ik zal een hele leuk kerel, vooral omdat hij zorgzaam, betrokken en lief was voor zijn gezin. Bovendien vond ik hem erg leuk als mens, humor, liefde voor eten, muziek en reizen.. alle bij elkaar was hij een erg mooi pakketje. Zijn vrouw bofte maar met hem dacht ik nog. Er zijn wel een paar momenten geweest waarbij ik hem ervan verdacht dat hij ’n crush op me had. Nu kwam hij bevestigen dat ik het destijds goed had aangevoeld.. en ik werd er emotioneel van. Om verschillende redenen, ten eerste: mijn gevoel was dus correct…!!!(daar heb ik zo lang over gedaan om dat weer te vertrouwen) ten tweede wat een compliment dat zo een mooi mens op mij verliefd wordt! Ik voelde me gevleid.. Ik voelde me ook ontnomen van iets dat had kunnen zijn. En mn tranen vloeiden.
Sindsdien chatten we, zijn huwelijk is over en hij steekt het niet onder stoelen of banken dat hij mij aantrekkelijk vond en vind. Niet alleen lichamelijk aantrekkelijk, maar in z’n algemeenheid. We zijn compatible zeg maar. Mijn man werkt in het buitenland waardoor ik er alleen voorsta in het dagelijks leven. hij komt om de zoveel tijd thuis. Ik heb me erg verdrietig gevoeld toen hij vertrok, omdat ik wist wat me te wachten stond. De eenzaamheid en niet verbonden voelen. Ik mis de warmte, aandacht, liefde. Ik mis alles. Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Ik voel me als een stekker met geen stekkerdoos in zicht…hopeloos. GEen steun, liefde, knuffel, hulp, schouder om om te leunen. Ik voel het extra goed dat ik geen vriendinnen of kennissen om me heen heb, en het voelt als een levensles. Geen idee of dat zo is. Ik ben al een paar keer in mn leven in gelijksoortige alleenheid, eenzaamheid geconfronteerd.
Nu dient mn lieve oud collega zich aan, en ik ben zo blij en dankbaar met zijn aandacht! Mijn ratio zegt, wat is er zo leuk, hij of zijn aandacht? En eigenlijk zijn ze allebei erg leuk! Hij is altijd al leuk geweest. en zijn aandacht en oplettendheid is bijzonder leuk. Dat het een eye opener is naar mijn eigen relatie heb ik heel goed in de gaten, maar het is jammergenoeg geen verrassing meer. We hebben op het punt gestaan om uit elkaar te gaan, maar zijn min of meer tot de verstandige beslissling gekomen om bij elkaar te blijven en ons gezin omwille van de kinderen bij elkaar te houden. We zijn het liefdevolle onderweg ergens kwijt geraakt. En hoeveel ik ook van hem hou, ik voel me niet meer fysiek aangetrokken tot hem. We weten allebei wat we aan elkaar hebben, en dat we op elkaar kunnen rekenen, ook dat we het allerbeste voor onze kinderen willen. Ik ben hier best onderste boven van, want in de gesprekken met mn oud collega, gaf hij aan dat zijn uit elkaar zijn als goede vrienden en dat ze het nu hebben uitgesproken met het idee elkaar de kans te geven een toekomst met een ander te gunnen. ik viel daar stil van. Was dat dan ook een optie? Doen mensen die om elkaar geven dat? Ik vind het ergens bijzonder, bijzonder liefdevol en begripvol. Voorlopig zit ik met een verliefd gevoel als ik aan hem denk, een bol in mn maag, licht nerveus en totaal niet gebonden aan de vader van mijn kinderen. Ik ben er verdrietig van. Heel dubbel. Er is niemand in mijn omgeving om hierover mee te praten. Zeg eens iets tegen mij. Ajb geen preken over eerst mn relatie goed onder de loep nemen etc, ik weet waar ik sta en hoe dat komt. Een raad.. iets. Dank voor het lezen van mijn verhaal.