Alles is moeten…Je bed uit , naar je werk die je de keel uithangt, �lachen naar je collega’s die je het liefst vermijdt, dienstbaar en bedrijvig �blijven, door het verkeer naar huis , koken , poetsen, de telefoon opnemen, gasten die je het liefst niet wilt zien ontvangen omdat je mensen niet eeuwig kunt vermijden, je rekeningen betalen en vrijwel niets overhouden, reclames volgen die je niet wilt zien, nieuws horen die je niet wilt horen, tevergeefs een bezigheid zoeken die je gelukkig moet maken, aanzien hoe verknipt de mensheid en politiek kan zijn, je vreemd voelen omdat je niet verliefd wordt zoals ieder ander “gezond”mens, of sexuele verlangens moeten hebben die er gewoon niet zijn, luisteren naar saaie verhalen die je geen bal interesseren omdat je niet asociaal wilt zijn, je verlagen tot het cognitieve niveau van de meeste mensen omdat ze niet met je kunnen meepraten, naar bed gaan, slapen, etc, etc

Ik ben pas 38 en ik voel me al 5 jaar zo. Naar buiten toe lijk ik zorgeloos en heb alles goed geregeld. “Do, die heeft nooit zorgen,”. Therapie, meditatie, sport, vakantie, niets helpt. Ik wil en kan zo niet meer leven. Van mij hoeft het niet meer maar ik kan niet opgeven. Ik heb een kind die ik niet kan achteraten. Wat zou ze doen zonder moeder…Zij is wat mij aan het leven bindt en de enige waar ik voor wil blijven. Ik wacht op de dag dat er binnenin in mij een licht ontvlamt en ook ik eens van het leven mag genieten…Wie weet