Sinds twee jaar woon ik op kamers. Mijn vader begrijpt het maar vindt het wel jammer. Vooral sinds mijn moeder anderhalf jaar geleden ovrleed.
Zeker het eerste jaar kwam ik bijna elk weekend wel naar huis en we konden fijn bijpraten.
In april was mijn vader jarig en ik ging natuurlijk langs. Een dikke knuffel bij thuiskomst. Hij pakte mij stevig vast van emotie. Ik heb heerlijk voor hem gekookt. Toen ik wilde gaan slapen, ik had mijn nachtpon al aan, kwam hij ook naar boven en we gingen nog even kletsen. Toen ik naar bed wilde gaan gaf ik hem nog een knuffel. Ik voelde zijn warmte. Ik voelde zijn liefde en hunkering. En ik deed iets wat ik niet had verwacht. Ik deed mijn nachtpon uit en was zijn “vrouw”. Heel lief kwam hij in mij. Het was een mooi moment. Ik voelde zijn mannelijkheid en genoot.
Wij deelden onze liefde op een manier die we niet gewend waren en maar genoten en kwamen intens. Het was goed, zo voelde het zeker en hebben er geen spijt van.
Het zal ons niet verbazen als het vaker voorkomt dat een vader geluk zoekt bij zijn dochter of dat zij hem troost. Want het voelde bij ons heel fijn, bijna van zelfsprekend wat er gebeurde.