Ik ben 15 jaar getrouwd met een moeilijke man. Hij is lief en zorgzaam, maar ook snel boos en impulsief. Heel soms kan hij agressief uit de hoek komen. Ik ben altijd het volgzame brave meisje geweest. In korte tijd kreeg ik veel achter elkaar te verwerken. Daardoor ben ik veranderd. Ik heb ingezien dat ik in een te klein wereldje leef. Ik ben meer dingen gaan doen en heb wat oude vriendinnen terug opgezocht. Ook heb ik contact gekregen met de beste vriend van mijn man. Mijn man zag hier in het begin geen problemen in. Hij heeft ook een goede vriendin. Hij heeft me gesteund en geholpen om contact te leggen. Echter na een poosje, toen ik het zelf kon, is hij zich er aan gaan ergeren. Ik moest alle contact verbreken. Dat kon ik niet meer. Ik was blij eindelijk iemand te hebben die me snapt, het was een leuk contact, geen verliefdheid. Een paar smsjes per dag en 2 keer geluncht in 3 maanden. Dit leverde heftige ruzies op tussen mijn man en mij. Ik weigerde het contact op te zeggen, vond dat vriendschap moest kunnen. Mijn man kon mij niet vertellen met ik contact mag hebben. Om ruzies te voorkomen en rust te cree ren heb ik smsjes gewist en verzwegen. Nogmaals, geen geflirt, alles vriendschappelijk, vragen hoe het gaat. Toen mijn man een berichtje zag heeft hij me geslagen en ’s nachts op straat gezet zonder telefoon, geld of auto. Ik ben een weekend weg gegaan. We zijn in relatietherapie gegaan. Zijn uitspatting kwam door opgekropte frustraties. Dat snap ik wel, maar ik kan mezelf niet wegcijferen voor hem. Dat heb ik lang genoeg gedaan. Door deze situatie is het contact met die andere man veel meer geworden. Hij was bezorgd wilde dat ik goed voor mezelf zou kiezen. Mijn man stuurde die vriend een dreigement via mijn telefoon. Daarop heb ik een code op mijn telefoon gezet. In reactie daarop heeft mijn man de pincode van mijn pas van de gezamelijke rekening veranderd. Ik vond het machtsmisbruik en vernederend dat ik bij hem om geld moest vragen. Dat heb ik ook niet gedaan. Mijn man heeft er wel voor gezorgd dat ik geld genoeg had. Hierna zijn we 1 maand uit elkaar gegaan. Ik ben in een caravan gaan zitten. Die vriend komt af en toe een kop thee halen. Door zoveel begrip en aandacht, en doordat het thuis zo slecht gaat, ben ik verliefd geworden. Die man voelt eigenlijk ook te veel voor mij, maar zijn huwelijk is niet zo slecht. Ik heb het contact met die man verbroken. Ik heb zijn telefoonnummer gewist. Maar stiekem hoop ik dat hij het niet kan laten om contact met mij op te nemen. Met man gaat kijken of hij ADHD heeft en eventueel met medicatie aan de slag. Dat kan helpen in onze relatie. Maar als ik eerlijk ben, als die vriend nu terug contact met mij opneemt weet ik niet wat ik zou doen. Ik vind het niet eerlijk om zo in het huwelijk te staan. Dus heb ik mijn man verteld hoe de situatie zit en gezegd dat ik wil scheiden. Hij is juist trots dat ik het contact met die man verbroken heb en vindt dit een goed begin voor een nieuwe start. Maar ik kan toch niet bij hem blijven terwijl ik liever bij een ander zou zijn. Ook al zal die ander nooit bij mij zijn? Voor mijn gevoel moet ik eerst van die verliefdheid af en dan opnieuw bekijken of ik nog voor mijn man zou kiezen. In tussentijd moet mijn man natuurlijk ook de mogelijkheid hebben om een nieuwe relatie aan te gaan. Ik wil hem niet aan het lijntje houden.
Ik vind dit een heel moeilijke situatie en zou liever hebben dat mijn man zegt “zo kan ik niet met je verder”. Maar ondanks mijn verliefdheid, ondanks dat hij weet dat ik het moeilijk zou vinden als die man terug contact met mij opneemt, blijft mijn man onverminderd positief.
Ik weet dat ik zo’n man moet koesteren….. Lagen gevoel en verstand maar wat vaker dichter bij elkaar…..