het zit me niet mee, dacht 2010 anders te beginnen. Met leuke en nieuwe uitdagingen. In 2009 afstand gedaan van mijn familie na lange misverstanden en ruzie`s. Ik ging er emotioneel gewoon er aan onder door.� Eind 2009 mee gedaan aan een bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Toen ik belde wat de uitslag was bleek er toch onrustige cellen gevonden te zijn. Ik schrok echt! want ik mankeerde nooit wat! er werdt geadviseerd om een half jaar later weer een uitstrijkje te laten maken. Ik had het toen echt 4 maanden uit me hoofd gezet. Na 4 maanden moest ik voor iets anders naar de dokter en maakte me toch wel een beetje ongerust. Bloedverlies tijdens de seks en menstruatie heel onregelmatig of soms gewoon niet. Dus eerder dan de procedure is weer een uitstrijkje laten maken. Volgens de dokter zag mijn baarmoeder er niet onrustig uit. Maar� we moeten wel wachten wat het lab zegt. Dus ik had goeie moed. Afgelopen maandag met angst gebelt wat de uitslag was. Het is dus nog steeds pap 2{zie internet onder onderzoek naar baarmoederhals kanker} dus ik wordt nu doorverwezen naar de gynecloog. Zie er vrezelijk tegenop! want na die onderzoek hoor ik 2 weken later wat de uitslag is! De onderzoek zelf zie ik ook tegenop, maar volgens andere valt het wel mee. Miss wat vroeg tijdig maar ik slaap nauwelijks meer en ben echt bang voor de dood. Terwijl er misschien helemaal niets aan de hand is. Je gaat op een of andere manier wel nadenken over het leven. En je beseft wel dat gezond zijn echt niet vanzelfsspreken is! ik hoop dat ik hiero zoveeeeel sterker uitkomt. Maar ik dacht altijd dat overkomt mij niet! Ik wil ook nog gewoon een kind. Het tast zo mijn vrouwelijkheid aan! dus ik dacht dit jaar fris en gezond te beginnen, maar ik heb onderzoek naar onderzoek. en die verdomde onzekerheid. Eindelijk naar jaren een familie kwestie afgesloten en nu dit! Ik weet je moet echt positief blijven denken, maar heb echt momenten dat ik alles kort en klein wil slaan! Voel me vaak erg ne en moet me echt inhouden om niet aan het snoepen te slaan. Maar dat gaat me erg goed af! en probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken! en blijven praten en vooral niet afzonderen want dat is het aard van het beestje helaas. Het is gewoon zwaar en erg angstig. Ik hooop snel dat de dag komt dat ik hoor dat alles in orde is! ik kijk daar zo naar uit! bedankt voor het lezen van mijn verhaal! en als iemand zich hiero in herkent hoor ik het graag!