Lieve mensen,
4 jaar geleden leerde ik een charmante jongen kennen (ik was 25, hij 26)
Hij was heel lief en al snel zat ik regelmatig met hem te lunchen en voelde me op mij gemak bij hem.
Helaas kwam ik erachter dat hij behoorlijk wat meiden uit mijn omgeving beter kende dan ik dacht en kreeg nare dingen te horen, ook was er een meisje van hem in verwachting en had hij vergeten te vertellen dat hij nog een vriendinnetje had(van 17) waar hij volgens hem niet vanaf kwam en dat vond hij zielig. Ik heb hem laten kiezen en hij koos voor mij (ja ik had weg moeten wezen) overal had hij een verklaarbare reden voor en ik was de zoveelste die werd voorgesteld aan zijn ouders. 3 maanden later kwam hij vast te zitten, ben hier van geschrokken en wist niet wat ik moest doen..ik heb vervolgens een half jaar op hem gewacht en mijn priv leven incl uitgaan naar achter geschoven. Die periode schreven we veel..(achteraf de mooiste tijd) hij beloofde me op handen te dragen en zou alles voor en met me doen en het belangrijkste hij zwoor wen ander pad in te slaan..toen hij vrijkwam ben ik door omstandigheden mijn goede baan verloren en wilde hij weg uit de buurt weg van zijn donkere verleden, door verlies van mijn baan en mijn priv leven was er weinig wat me tegenhield (ik had een leuk appartement/mooie auto en heb dit weggedaan zodat we een eerlijke nieuwe lans konden krijgen..aan de andere kant van Nederland..ver weg van mijn familie.
Zodra we gingen verhuizen kwam de stress en werd hij Aggresief tegen mij:(
Ik durfde niet met hangende pootjes naar mijn vader en had niks meer dus bleef..(geen excuus) Het werd van kwaad tot erger en ik klapte dicht..ik was stiller, minder vrolijk en misschien zelfs een beetje depri.
We zijn uiterlijk terug verhuisd en het hield niet op..ik ben uiteindeljk bij hem weggegaan omdat ik niet verder kon zo, was bang dat het m’n dood zou worden..
Mijn vader heeft me terug genomen in huis (ik zag er niet al te best uit)
Om een al heel lang verhaal iets korter te maken ben ik toch weer in zijn praatjes getrapt: hij kon niet zonder mij, hield alleen van mij en wilde oud worden met mij en zou uiteraard gaan veranderen, dit keer echt! Ik had een hoop opgekropte woede tegen hem en kon niet meer zijn zoals ik was toen ik hem het eerst ontmoette, ik dacht omdat ik hen een half jaar had bijgestaan en in al zijn mooie brieven geloofde’ hij me nooit pijn zou doen en onvoorwaardelijk van me zou houden.
Een elussie armer en een droom rijker. Hij was in de tijd dat ik thuis was weer in z’n oude rol gevallen en had behoorlijk wat vrouwen gehad, allemaal uit mijn omgeving tot zover ik weet, hij heeft me voorgelogen en ik trapte er weer in met m’n na eve stomme hoofd! Ik moest er niet aan denken dat ik mezelf weer bloot zou geven aan een andere man en was besloten deze man te geloven en hem te helpen om een beter mens te worden met een normaal leven (normaal huis/ normale baan etc)
Natuurlijk was dat dom van me, ik kon me niet meer openstellen tegenover hem en was gesloten en stiller.
Soms kon ik heel kwaad worden uit pure onmacht omdat ik geen kant opkom en hij mij niet vertrouwde na alles wat HIJ me had aangedaan(wat ik mezelf heb laten aandoen) we kregen vaak ruzie en ik zag het niet meer zitten, het leven in het algemeen. We hebben extreme ruzie gekregen in een dronken bui waardoor ik in het ziekenhuis ben beland, gebroken jukbeen…ik werd bedreigt en meneer ging door met elk meisje wat graag een man zoals hij Eem avondje plezier brengt, het brak ook mijn hart wat nog meer pijn deed dan m’n gezicht.
En ja ik heb hem na 82828 berichten, bloemen en belletjes weer terug genomen ten ongenoegen van mijn familie.
Wat ik nu merkt is dat ik extreem gemene dingen zeg, ik scheld niet maar gebruik ons verleden tegen hem.
Hij scheld me dan verrot voor de meest nare dingen, bedriegt me en is de volgende dag weer de liefde zelve..maar ik niet, ik vertrouw hem niet meer, word overal herinnert aan zijn donkere periodes met vrouwen en word er verbitterd van, toch wil hij me niet laten gaan.
Op dit moment heb ik hem geblokt omdat ik elke dag van links maar rechts word geslingerd maar hij laat me niet met rust.
Hij moet vastzitten voor wat hij me heeft aangedaan en ik kan soms heel naar doen over alles wat er is gebeurt waardoor de bom weer barst.
Ik ben geen makkelijke tante maar ik word niet gelukkih zo en denk soms zelfs als hij weerneens uit z’n daknis gegaan hoe het zou zijn als ik er niet meer was, geen verdriet meer, geen valse beschuldigingen en niet meer kwetsbaar zijn.
Hef is niet Oke maar IK voel pure onmacht en ik kom niet van hem af.

Ik had hen nooit een kans moeten geven maar daf he ik wel gefaan, nu moet ik leven met de gevolgen.9