Hallo allemaal, ik wil niet te langdradig zijn. En als ik het ben, I’m so sorry!!!

Ik heb maar 2 relaties gehad. Met allebei getrouwd en gescheiden.
Beide keren zijn we gescheiden door mij.
Eerste man was dominant,irritant filosoof en ontzettend lui. Dat kon ik allemaal hebben totdat onze eerste zoon werd geboren. Daarnaast was de sex echt 10x niks. Zodra hij was klaargekomen, stopte alles met als gevolg dat ik nog nooit klaargekomen was. Ik wist ook dat ik dit erg jammer vond. Zolang hij klaarkwam, was het goed en klaar. Hij kwam ook altijd snel klaar, omdat hij met moeite een stijve kreeg en als ie het had, vrijwel meteen binnen 5 min kwam. In deze periode is hij ook een aantal keer maar de hoeren geweest. Dat heeft mij toen zoveel pijn gedaan. Op dat moment veranderde mijn onverwaardelijke liefde in voorwaardelijk.
Op een gegeven moment na de geboorte van mijn zoon heb ik de stekker eruit getrokken, omdat ik teveel van mezelf gaf en bijna niks ervoor terug kreeg.

In de periode dat ik 4 jaar vrijgezel was, was echt geweldig. Ik heb samen met mijn zoon genoten van het leven. Heerlijk met zijn tweetjes. Een klein gezinnetje, maar zo fijn.

In mijn tweede huwelijk had ik een man die wel lief was. Ook qua sex was het wel fijn. Niet geweldig, maar veel beter. Ook in huis was hij niet lui. Hij hielp met alles.
Alleen als we vrienden/familie over de vloer kregen, trok hij zich terug. Constant op de comp, buiten of in de kamer. Je kan je voorstellen dat je je dan schaamt en je best eenzaam voelt. Ondanks gesprekken met hem. Het leek wel alsof hij dan ineens mensenschuw werd. En het ergste was dat als we met zijn drietjes of tweetjes iets gingen doen, dat hij dan ook nooit wat zei. Hij leek wel een zombie. Dus mijn zoon en ik waren dan aan het kletsen met elkaar of we vermaakten elkaar wel. Hij zat er dan een beetje beduusd bij. Zo vreselijk saai.
Maar als we thuis waren alleen met zijn drietjes,was ie wel hartstikke leuk. Dan waren hij en mijn zoon aan het ravotten en ik aan het koken. Op zich perfect, zou je denken.
Maar toch begon ik me steeds en steeds meer eenzaam te voelen. Ik kon het niet meer opbrengen. Met mensen afspreken, familie en vrienden over de vloer. Gezinsuitjes konden ook niet met hem. Echt waar, ik voelde me zo vreselijk toen ik besloot om uit elkaar te gaan.

En nu ben ik weer alleen. En ik vind het niet erg.
Ik ben inmiddels twee keer gescheiden en ik ben er niet trots op. Misschien zou iemand anders die in mijn schoenen stond, niet zo snel scheiden.
Misschien klinkt het ego stisch, maar ik denk dat ik meer van mezelf hou dan dat ik van iemand anders hou. Behalve mijn zoon natuurlijk. Voor hem zou ik mijn leven geven.
Soms voel ik me wel rot hoor. Omdat ik altijd in gedachten had om samen oud te worden met iemand. En dat ik op z’n minst 2 kinderen zou hebben ipv 1. Dat vind ik wel jammer.

Heel veel mensen in mijn familie en familie van mijn exen vinden mij een trut. En zeggen het ook tegen mij, omdat ze zoiets hebben dat we geen echt gezin zijn omdat er geen man bij is. En blijkbaar om een gezin te vormen, moet je er een man bij hebben en daarnaast vinden ze dat ik mannen te snel dump.. Ik vind het echt bullshit, maar goed.
Vinden jullie ook dat ik een trut ben?
Gewoon ff eerlijk zijn.