Nou, daar zit ik dan. Hopeloos verliefd. Al jaren een zwak voor deze jongen gehad en als ik hem moet geloven hij ook voor mijn. Ondanks dat heeft hij in het verleden nooit aanstalten gemaakt in die richting. Sterker nog; de keren dat we alleen waren en dat hij mogelijkheid had was hij keurig afwachtend en netjes op het vervelende af. Toch broeide er iets tussen ons. Jaren hebben we elkaar sporadisch gesmst. Steeds voor een langere periode met lange tussenpozen van soms zelfs bijna een jaar. Vaak stopte het omdat hij ineens een dubbelzinnige opmerking maakte waarmee hij mij verwarde. Bedoeld ie hier nu iets mee of is de wens de vader van de gedachte? Als ik hem hierop aansprak was het vaak snel gedaan met het contact, om maanden later weer opnieuw te beginnen alsof er nooit iets heeft voorgevallen.
Jaren later ben ik om verschillende redenen maar getrouwd met een ander. De dag voor mijn bruiloft hebben we elkaar nog gezien. Dat was weer een periode waarin we elkaar veel spraken. Ik kon altijd bij m terecht. Wat er ook speelde hij kon alles altijd zo logisch en inzichtelijk maken. Voor mij was hij niet alleen mijn goede vriend. Hij was mijn mentor, vader, beste vriendin, dagboek alles in 1. Hij was en is de enige die mij door en door kent. Waar ik altijd alles mee heb kunnen delen en die altijd advies kon geven of op z n minst een schouder om op te huilen en een luisterend oor. Zo ook dus de dag voor mijn bruiloft. Daar zat ik dan radeloos, bang dat ik de grootste vergissing in mijn leven maakte, bang voor de onwetendheid wat de toekomst zou brengen en hij zat naast me. Zelfverzekerd en kalm als altijd. Alles zou goed komen ik moest gewoon vertrouwen hebben. Verder heeft hij geen woord gerept over hoe hij zich voelde over dit alles. Nu jaren later bleek dat hij daar versteend op die stoel gezeten heeft. Verscheurd mijn verhaal aangehoord heeft en zo bang was dat hij me voor altijd kwijt zou zijn. Ik kan het nog steeds niet geloven; hoe kan iemand zo sto cijns voor je staan en je troostend goed advies geven terwijl hij van binnen schreeuwde dat ik het niet moest doen? Ik heb destijds nog zo gezocht naar iets, al was het maar een hint waardoor ik wist dat ik er niet mee door moest gaan en dat ik het met hem moest proberen. Alleen was er niks, behalve dan goed bedoeld advies. Maar jaren later dus nog steeds contact. Ondertussen heeft hij uitgelegd waarom hij die avond niks kon zeggen. Hij was getrouwd. Hoewel we destijds alleen goede vrienden waren heeft hij me dat nooit durven vertellen, bang om me kwijt te raken. Ik probeer mezelf in te beelden dat dat toch wel wat moet zeggen. De realist in mij zegt juist: dat wil alleen maar zeggen dat hij je bespeelde. Jij bent altijd open en eerlijk naar hem geweest en hij besluit zoiets essentieels achterwege te laten, dat betekend dus dat hij een andere insteek had. Maar toch; we zijn jaren later en tot recent heeft hij nooit enige aanstalten gemaakt om meer van onze relatie te maken dan een hele pure, liefdevolle op respect gebaseerde vriendschap. Tot recent dus. Mijn huwelijk is gebleken waar ik destijds bang voor was: een grote vergissing. Hij heeft vanaf het begin alles meegekregen en altijd goedbedoeld advies gegeven en geprobeerd me weer richting mijn man te duwen, maar dat ging niet. Ik kan gewoon niet nog meer van mezelf blijven geven in een relatie waarin ik niks terugkrijg. Geen zekerheid, geborgenheid, humor, liefde of zelfs aantrekkingskracht. Het is een hol huwelijk, we leven langs elkaar heen en kunnen niet eens met elkaar praten. De keren dat we elkaar spreken loopt het uit op ruzie of gaat t over ons kind. Maar met mijn goede vriend is dat zo anders. Ik hoor m vaak dingen regelen voor z n gezin of vrouw, stomme kleine vanzelfsprekende dingen zoals de boodschappen zodat zij niet hoeft te sjouwen, de kinderen meenemen om haar even te ontzien en rust te gunnen, alles van A tot Z regelen zodat zij zich nergens zorgen over hoeft te maken. Financieel is alles in kannen en kruiken en kan zij doen en laten wat ze wil. Zelf werkt ze niet, haar keus. Hij vind dat niet erg zolang ze zich inzet voor de kinderen. Hij is WEG van zijn kinderen, die komen in alles op de eerste plaats.
En toen gebeurde het; een paar maanden geleden zat ik zo in zak en as. Moe van al het gezeur, moe om zelf de kar steeds te moeten trekken, zelf alles te moeten regelen binnenshuis en buitenshuis, moe van alle verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik zat bij hem in de auto een beetje bij te komen van het alledaagse gezeik. Even alles vergeten en een bemoedigende knuffel. Alleen gebeurde toen het ondenkbare; zijn lippen op de mijne. Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen. We zagen elkaar vaker, waar we elkaar vroeger niet eens een hand gaven, knuffelden we nu minutenlang. Voor mij was het een gevoel van thuiskomen. Totaal geen berouw of gevoel dat ik verkeerd bezig was, al is dat het wel. Ik voelde me eindelijk veilig.
Meer is er niet gebeurd, maar sindsdien is het contact stroef. Hij doet alsof er nooit wat gebeurd is en of alles weer vanouds is. Maar ik kan me daar niet bij neerleggen. Heb een paar keer geprobeerd het onderwerp naar voren te halen, maar hij wil er niet over praten. Niet in die vorm dan. Het is niet zo dat hij het totaal ontkent, maar hij vind dat er niks veranderd is in onze verstandhouding, terwijl ik uit alle macht probeer niet te verdrinken in de emoties.
Probleem is dat ik hier met hem niet over kan praten. Hij is altijd mijn steun en toeverlaat geweest, ik besprak alles met hem hij weet elk detail van mijn leven. Maar nu ik met dit probleem zit kan ik niet bij hem terecht omdat hij leidend voorwerp is. Ik mis het zo erg dat ik bij m kon uithuilen en lachen en gewoon relaxen. Daarbij komt ook nog eens dat ik m nu op die andere manier mis. Die manier waarop je je geliefde altijd bij je wil hebben, omhelzen, kussen, praten en wandelen wanneer je maar wil. Bittere werkelijkheid is dat het onmogelijk is. Hij heeft zijn gezin en ik het mijne. Bitter is ook dat t nooit meer wordt als vroeger, waarbij we zonder verborgen agenda s alles konden bespreken. We spreken elkaar nog wel, maar je voelt dat er zo veel zaken zijn waar we omheen draaien om het gesprek maar geen geladen betekenis te geven.
Sorry ik moest dit even kwijt. Ik zit al dagen stiekem te huilen omdat t zo n uitzichtloze positie is en degene waar ik dit normaal aan kwijt kan is nu dus juist onmogelijk.