Het was een mooie zomer op die bewuste dag. De familie was bij elkaar gekomen. Het was warm en gezellig. De volwassen zaten gezellig in de woonkamer aan de thee. De aller kleintjes sliepen nog. Als 12 jarige zat ik mij een beetje te vervelen, had geen eigen stekje. Dus zat ik in de kamer bij de slapende kleintjes, een heleboel meisjes. Als ouders is het gebruikelijk dat je af en toe een kijkje gaat nemen hoe het met de kleintjes gaat ondanks ze slapen. Tot die bewuste dag maakte de ouders
hun ronde. Wat bleek ze troffen mij als 12 jarige pal voor het kruis van één van die kleine meiden die wijds been aan het slapen was.
Die houding van mij beviel mijn ouders niet. Wat doet een jochie van 12 voor het kruis van zo’n kleine. Alhoewel ik niet op heterdaad betrapt ben of onschuldig was. Die situatie vonden ze raar ze kregen het gevoel als of ik die kruis aan het bestuderen was, gereed stond te likken aan hun kruis of mijn gereedschap erin te stoppen. Ze waren geïrriteerd vroegen waarom ik daar zat en stuurden mij de kamer uit. Desondanks kunnen kinderen de gekste houdingen aannemen als ze slapen maar die houding was opmerkelijk.

Wat ze gezien hadden, hielden ze niet stil. Ze hebben het aangekondigd en enkele familie leden namen mij direct in de bescherming.Mijn ouders zijden letterlijk ze hebben mij niet heterdaad betrapt maar ze hebben er geen prettig gevoel bij.

Sindsdien is bij mij enige haat ontstaan en het woekerd maar door.

Soms zeggen mijn ouders maak van je hart geen moordkuil. Je kan maar beter zeggen wat op je hart zit.

Voor nu opgelucht.