Help, ik verkeer in dubio of mijn relatie goed voor me is en of ik zwanger wil worden van hem: sinds ruim een jaar heb ik een relatie met een man die pas is gescheiden en 2 kindjes heeft in co-ouderschap. In het eerste half jaar wist ik het zeker: dit is de man van mijn dromen, wat een schat en wat een leuke kinderen. We hadden het al snel over mijn kinderwens en ik vond het leuk dat halfbroertje en halfzusje al bestaan. De band tussen mij en kinderen is goed. Zorgpunt is de ex en hoe mijn vriend met haar omgaat (te aardig ofwel slap). De communicatie tussen de ex en mij is ge scaleerd; zij verwijt me vanalles onterecht. Ik heb haar dus vriendelijk verzocht mij met rust te laten. Zij is degene die destijds de stekker uit de relatie heeft getrokken en het gezin heeft gebroken, maar frustratie heeft ze kennelijk toch en die reageert ze op mij af. In een eerste kennismaking sprak ze over ‘machtsstrijd’ en dat ik van alles ‘moet’ en niet in mijn hoofd moet halen beslissingen te nemen over de kinderen en dat ik het ouderschapsplan maar goed moet doorlezen. Nu kan ik wel denken: “ik heb weinig met haar te maken” maar zelf zie ik dat co-ouderschap uiteindelijk betekent dat er 4 opvoeders zijn, die eigenlijk wel positief ten opzichte van elkaar moeten staan. Hoe meer ik van de kinderen ga houden, hoe belangrijker ik het vind dat er een redelijke band met de moeder is. Bij samenwonen zullen de kinderen meer dan 50% van de tijd bij mij en mijn vriend zijn.
Op dit moment is er geen contact tussen mij en haar. Het lijkt bedaart, maar schijn bedriegt… Haar zoontje van 3 jaar zei laatst tegen mij: jij vindt mama niet leuk en mama vindt jou niet leuk…toen ik hem vroeg wie dat zei, antwoordde hij: ‘mama’. Dus het opzetten van de kinderen tegen mij is begonnen. Ik heb meer dingen gezien waarvan ik denk: deze ouders zetten niet het belang van de kinderen voorop maar hun eigen belang. Zowel de vader als de moeder denken er soms niet aan. Mijn vriend zei laatst niet naast me te kunnen staan, omdat hij het niet altijd met me eens is met mijn kritiek op zijn ex (niet dat ik het er vaak over heb, maar ik wil wel gehoord worden als er iets gebeurt)…dan voel ik me verloren, aan de zijlijn staan, voel ik verdriet.
Verder heb ik er enige moeite mee om zoveel van mijn eigen vrijheid en ambitie op te geven: dat ik via ‘het ouderschapsplan’ gebonden ben aan de buurt waar de school van de kinderen staat (een vreselijke jaren 60/70 wijk in een stad waar ik niet veel mee heb). Het zijn veel punten waar ik me aan moet aanpassen. Ik zit sterk in dubio wat ik moet doen: ik hou echt van hem, maar is dat genoeg? Door alle negativiteit merk ik dat ik een aversie ontwikkel, geen zin meer in intimiteit, soms de rillingen bij een aanraking. Dat probeer ik te verhullen / geheim te houden.
Ik word eind dit jaar 39…Dilemma wat door mijn hoofd spookt maar fout is (en dus geheim) zal ik intussen gaan daten voor een betere relatie? Zal ik hem aan het lijntje houden om te kijken of ik zwanger kan worden. Een vriendin zegt: zwanger worden, dan zien of het werkt en zo niet: hem niet als vader erkennen, dan heb je tenminste wel je kindje!