Had een affaire/relatie met getrouwde man. Al lang was dit gevoel er tussen ons, ook al kenden we elkaar niet, blikken zeiden genoeg. En onverwacht toch aan de praat geraakt. De aantrekkingskracht en liefde was zo groot, ik bezweek, ondanks dat hij getrouwd was. Hij wilde eerst voor mij kiezen. Voelde zo echt. Hij was het voor mij en andersom dacht ik ook ik voor hem. Voelde op alle vlakken als thuiskomen. Echter keerde het; hij koos voor gezin, bleven ‘vrienden’. Het deed zo’n zeer. Hij had er ook moeite mee. Bleven contact houden, belanden weer in bed samen. Zijn leven ging echter gewoon door en mijn hart was gebroken. Heb een keer gedreigd dat ik alles zou vertellen. Hij kreeg het daar zo benauwd van. Uiteindelijk wilde ik het ook niet, dan zou ik hem wellicht kwijtraken als vriend. Stom.. ook daar nam ik genoegen mee. Iets later heb ik uit naam van anonieme vriendin toch zijn vrouw op hoogte gebracht. Hij moest contact verbreken. Heb hem nog gezegd dat ik het echt niet was. Ook tegen mijn vriendinnen. Sta bekend als heel eerlijk en ben ik ook. Maar verdriet en jaloezie nam overhand. Nu ben ik hem helemaal kwijt. Wellicht beter. Achteraf weet ik ook niet hoe echt het was van zijn kant. Toch denk ik nog steeds dat hij veiligheid niet op durfde geven en zijn plichtsgetrouw zwaarder telde, maar dat onze liefde echt was. Stom, ik kan hem niet vergeten. Hoop nog steeds ergens, huil nog steeds in bed om hem. Vind mezelf naar gezien de brief. Hij was oneerlijk, maar zij kon er niets aan doen. En ik moet verder. Toch vraag ik me af of ik het alsnog moet zeggen, stel dat hij wel ooit voor mij kiest? Wat onwaarschijnlijk is. Ik wil van mijn gebroken hart af. Ik wil een goed mens zijn bovendien. En vind het slecht dat ik dit gedaan heb, er over gelogen ook. Beiden niets voor mij. Was echt mezelf niet. Maar moet de waarheid verteld worden?