Godganse dagen word ik omringd door imbecielen. Intelligente gesprekken zijn uitgesloten want noch over de actualiteit, noch over cultuur of literatuur hebben ze enig benul. Ik pas me aan, spreek hun ruwe taaltje, lach met hun platvloerse grappen en knik instemmend bij hun racistische of andere domme opmerkingen. Mijn afkomst uit een toch wel gegoed milieu hou ik zoveel mogelijk verborgen. Drinken of roken doe ik echter niet, wat me alsnog tot een buitenbeentje maakt. ’s Avonds kan ik gelukkig mezelf zijn, dan lees ik een goed boek of luister naar klassieke muziek. Ach ik heb dit leven aan mezelf te wijten, het heeft te maken met keuzes die ik in het verleden maakte. Maar zo af en toe verlang ik er toch naar om eens in een wat verstandiger gezelschap te kunnen verkeren.