Iedereen denkt dat het zo goed met me gaat.
Dat ik, ondanks de ziekte van mijn ouders en mijn zus, ondanks mijn eigen gezondheid, ondanks de druk en onderwaardering op mijn baan, dat ik het allemaal maar trek en dat het mij allemaal lukt
Terwijl eigenlijk, ik met een opengekrabte huid, huilend thuis zit omdat ik de kappers afspraak waar ik al weken naar uitkijk om 17.30 was en de kappers blijkbaar om 17u dicht gaan… Hoe kan ik mensen uitleggen dat corona de druppel is… Dat alles wat er nu speelt erg is maar dat ik dat zou kunnen handelen als ik niet voor de zoveelste keer om 20.05 voor een dichte supermarkt sta… Ik ben moe. Ik ben verdrietig. Ik ben klaar met het telkens maar rekening houden met een samenleving die versoepelt maar eigenlijk nog steeds op slot zit. Ik ben klaar met al die irritante discussies over wel of niet vaccineren. Met al die onderontwikkelde bijstandstrekkers die denken wel te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit op basis van de Wikipedia bronnen en uit context getrokken film fragmentjes die ze de hele tijd met elkaar lopen te delen op Facebook.
Ik wil zo graag deze tijd doorkomen. Me focussen op werk, op mijn familie, op mijn relatie en mijn gezondheid… En toch zit ik hier… In tranen over dat 1e moment waar ik zo zo naar uitkeek. Om even in alle rust naar de kapper te gaan.
‘bedankt voor je begrip!’ zei ze nog… Nadat ze vertelde dat ze vergeten waren me te informeren dat mijn afspraak niet doorging. ‘geen probleem’ zei ik in de eeuwige sociale wenselijkheid die ik fake op kan brengen. Zodra ik ophing begonnen de tranen te lopen. Mijn vriend niet begrijpt waarom dit me zo diep raakt en ik die heel goed weet dat ik mijn hart moet luchten om ruimte te maken voor alles wat de komende weken weer mijn aandacht nodig heeft. Tot over 3,5 week wanneer ik eindelijk bij de kapper terecht kan voor een afspraak en ik een moment heb waarin ik even niks hoef. Waarin niemand van mij verwacht dat ik alles wel draaiende hou, waarin niemand aan mij vraagt of het echt wel allemaal lukt en waarin ik gewoon klant nummer zoveel kan zijn waarmee je over helemaal niks toch een uur vol kan praten.