Ik dacht dat ik het kon: overspel plegen, genieten van een andere man op het moment dat mijn eigen vriend me verdrietig maakte. Maar nu maakt die andere man me ook verdrietig en geniet ik niet meer. Voor hem zal ik namelijk altijd op de laatste plaats komen. Hij ziet en spreekt me alleen als dat kan, en het moet vooral zijn leven niet in de war schoppen. Erover praten kan niet, om dezelfde reden. Waarom ben ik hier ooit aan begonnen?